Μία στοχαστική ανησυχία

Πολλές ενοχές, όχι όμως μετάνοιες και τα συναφή αλλά κάπου πριν από εκεί, να εκεί, που σκάβεις με κουτάλι.
Ας μην καθιερωθεί αυτή η αλλοπρόσαλλη μπούρδα όπου όλοι κάνουμε σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Ξέρεις σε τι απευθύνομαι, να όπως προχθές που είπαμε πως όλα είναι εντάξει και αράξαμε για ένα ακόμα τσιγάρο.
Δεν είναι τυχαίο βλέπεις, όλοι μας αναγνωρίζουμε τι πάει λάθος αλλά δυστυχώς λειτουργεί μόνο με μια ιδιότητα, ελλιπή αυτής που αναγνωρίζει και εξολοθρεύει τον κύριο εαυτού αυτό.
Φυσικά αυτό είναι μια κασέτα του παλιού μας εαυτού, μας διευκολύνει από το να τελέσουμε μια εξαντλητική και αφόρητη προεργασία σκατοποιήσης του κυρίου συνταξιδιώτη.
Καθώς λοιπόν αφουγκραζόμαστε το ταξίδι που κάνουμε ξαφνικά, ..
συνεχίζουμε να αφουγκραζόμαστε και να κάνουμε συνειρμούς να νομίζουμε πως ΕΧΟΥΜΕ την απάντηση, ΞΕΡΟΥΜΕ τι συμβαίνει πραγματικά ακόμα και για αυτά που δεν ξέρουμε τι είναι, τότε, ναι είμαστε απόν των πάντων.
Λίγο πιο πίσω από αυτό, όλοι είπαμε τις πιο άστοχες δικαιολογίες που ταυτοχρόνως, εκείνη τη στιγμή ΞΕΡΑΜΕ πως είναι εμάς αυτοί που πολεμούμε.
Ότι ωφελεί τον καθένα,

χωρίς φόβο και δισταγμό,
με θάρρος και συνείδηση να πω την αλήθεια
και μόνο την αλήθεια.

Μια μέρα, θα έρθει, θα ξημερωσει μια νέα μέρα
Αυτή η μέρα θα έρθει και όταν έρθει δεν θα κρύβεται κανένας γιατί αυτή η μέρα έρχεται.
Εκείνη την μέρα, όταν ξημερωσει δεν θα είναι πιά μια απλή μέρα.
Θα είναι μια καινούργια.
Σε αυτή την μέρα όλες οι άλλες μέρες θα θυμίζουν μια ιστορία.
δεν θα υπάρχει άλλη μέρα πέρα απο αυτήν, αντίο μέρα του τότε.

It is unclear whether it comes from it. The meaning has stayed the same the structure has changed.
Haven't you felt that you have said the same thing a lot of times in a different way?
You know, when you try to explain something and by achieving trying to make it understood you repeat yourself and you feel stupid.
Or, sometimes when your want to be understood and you fail, then you feel you are a negative pole.
Like, walking through the street at night and the only thing you can hear is the sound of heels, coming from your back, sound becomes more and more present.
Then you need to speed up, you realise that the reflection of yourself isn't you, it's someone else, maybe a character from cinema.
You come back, in your childhood memory.
It's night, there is nobody except of your imagination making someone.

Tell me, haven't you seen anyone making the sound?
You stumble somewhere but it's not that important so you continue, the set is at least empty, yet, seems like a big mountain to climb.
It's on off, driving in the highway when you stumble into something.
When you start again you have a weight, after a while you forget, when it will come again it will bring you another weight, different one.
Each particle has different conceptions and failures, in order to make the machine function you are in great need of gears, something to hold and stick pieces together so that it will control the movement when being in a space.
You have to change the subject, you have to change the subject, nice weather, right?
Slowly vanishing in the smoke, gone, absent, not there.
Then when in vanity, simultaneously become angry and despised.

Penetrating the idea of your own imagination as an opinion derived from the mind of another one.
In other words, you become the character you built in your mind once you start living like it, the moment, this, has become you, when you can't remember yourself without it.
There, you are absent, you feel minor, less significant and less efficient.
You don't have to say it, I can hear.
Hey, you know, you are overreacting, you are worthless.
Oops, that shouldn't have to be included.
How absurd.
Look, you sound ruined, this has taken it's turn.
Spherical metamorphosis.
There are days that connection means nothing, being alone can be more fulfilling.
They say it's a comfort zone.
Listening to a melody, fastening your belt, ready to levitate.
Yes, overcrowded spots where you have to socialise is a living hell, rather be an invisible man walking through it.
And yes, it's hard to get it, it's not agoraphobia, maybe it's social anxiety, or anthropophobia or something else.
On top of that, you easily assimilate into frustration that grands a fear of disfunction.
Fear is a damn hell of a knife.
Any other sharper thing that tears your tissues.
A dog from hell.
An uncomfortable couch stuffed with cement.
Funny fact, while you overanalyse scripting dialogues and creating scenarios you forget to add emotions on it, you demote yourself in the eyes of others.
In a blink of an eye, you miss affection, but is to lose chance of attaining for your soul, self, or entity.

I stand here, in front of an invisible man
and I wonder, how excruciating is the thing I am
legit confinements that had to be insignificant, are not.
That is the relationship between people
nobody wants to be truly loved
nobody wants to be free
no one can be satisfied
no one can be right.
Failure has become a syndrome
failure has come to be truly a human.
What is it that has to be like this?
Each time you say you will do better, you do, but still, you are wrong
you are unsuccessful.

that is us
that is what we made of it

Τα όνειρα αργοπεθαίνουν, η θέληση αρχίζει να ξεχνά την προσωπικότητα της.
Ξεκινάς συνέχεια απο εκεί που το άφησες με την θέληση να είναι κάτι καινούργιο.
Είναι κύκλοι που περιστρέφονται σε ένα όνειρο, αυτό είναι και η μόνη κινητήρια δύναμη του υπάρχω.
Σιγής στην ανάμνηση, μα τίποτα δεν είναι καλύτερο όταν πείς αντίο.
Στο ήλιο, στα χρώματα του, στις σκιές τις άνοιξης, μα τίποτα δεν είναι καλύτερο απο την συνύπαρξη.
Η μόνη αληθινή ελευθερία είσαι εσύ, πολλές φορές η φυγή φάνταζε ιδανική μα που είναι πραγματικά η ιδανική καλύτερη λύση;
Για ένα μεγαλύτερο όνειρο που δεν θα βασίζεται σε εξαπάτηση.
Το καλύτερο θα ήταν η λύση στο πρόβλημα, ήταν, όχι πια.
Θα μάθεις πολλά και θα γίνεις καλύτερος, το πιο χρήσιμο απο όλα θα είναι να μάθεις να χάνεις.
Θα μάθεις να σηκώνεσαι, θα μάθεις να το θυμάσε.
Το όνειρο ίσως τότε αξίζει περισσότερο.

Σε μια περίοδο όπου η πραγματική χολέρα είναι ο φόβος απαιτείται να είσαι ο καλύτερος σου εαυτός.
Μια καταστολή κεκλεισμένων των θυρών, εκεί αρχίζει η αντιστροφή αναμέτρηση, στα ψηφία της πραγματικής πτώχευσης.
Έχει ήδη εκτελεστεί, τα όργανα αυτών των εντολών έρχονται απο ψηλά.
Εκεί ψηλά οι αποφάσεις είναι μονομελής, πάντα ηταν, τώρα απλά όλα επικεντρώνονται σε ένα παράγοντα, έσενα απέναντι σε εμφανή περιορισμούς.
Σαφή ανικανότητα να ανταπεξέλθεις σε μια υποχείρια εποχή
η εναντίωση δημιουργείται σαν μια τετελεσμένη πράξη.
Το κυνήγι ξεκίνησε
επέλεξε το καλύτερο σου όπλο
στρέψε το σώμα σου σε ένα καθρέφτη
τώρα δες πόση δύναμη έχεις αντιμετωπίζοντας εσένα
πριν πεις τι είσαι
πριν μηδενίσεις
αυτο εκεί είσαι εσύ
δεν είναι κανείς εκεί
μόνο αυτό
το έτερο του αυτού
η γέννηση του φόβου.
Όσες δικαιολογίες και να πέσουν στο τραπέζι
η γέννηση βιώνεται στην πτώση
αντηχεί στον ίδιο τον έτερο
δικαίωση στην υποταγη
γιατι ποτέ δεν θα νικιέται
στην λάμψη του χρυσού
της πολύτιμης αυταρέσκειας
της υπεράσπισης.
Θα έρθει η βιαιότητα
μα δεν θα'ναι στην ευθεία
θα περάσει ξυστά
γιατί το έτερο του αυτού
είναι η γέννηση του φόβου
το σκουπίδι μιας τρομοκρατικής αυτοκρατορίας.

Το μυαλό μου φτιάχνει εικόνες που δεν υπάρχουν
είμαι σίγουρη δεν υπάρχουν
υπάρχει τόσο οχλαγωγία εκει μέσα
είναι τόσες φωνές που θα αρχίσω να τρελαίνομαι.
Δεν το θυμάμε ετσι
ο μόνος τρόπος να κλείσω αυτή την πόρτα είναι να ζαβωθώ
μετά θα καταπιαστώ με αυτή την κατασταση
δεν το θέλω
δεν είμαι εγω αυτη
με μπερδεύουν με κάποια άλλη
ίσως αν κρυφτώ πίσω απο κάποιον δεν θα φανώ
ίσως αν δεν βγώ έξω δεν θα χρειαστεί να επιβαρυνθώ με αλλονών δράματα
δύσκολα τα πράγματα
φοβάμαι
αυτό το συναίσθημα ίσως είναι το μόνο που μπορεί να με ταρακουνήσει
η οντότητα μου είναι τοσο διάφανη σε αυτόν τον περίγυρο

πρίν προλάβω να βάλω σε τάξη αυτό που σκέφτηκα το ξέχασα, έκανα άλλη συνειδητοποίηση
και εκείνη την ξέχασα γιατί προσπαθουσα να θυμηθω το γιατί όταν ξεπίδηξε το πως
και αυτο συμβαινει συχνά, τελευταία συνέχεια
ή θα είμαι φυτό ή θα έχω ξεχάσει μια ολόκληρη ανάλυση, την μια μετα την άλλη
τα φτερά μου είναι τσακισμένα
υπάρχει και χειρότερα
δεν το φαντάστικα
πίστεψα πως όταν θα ανοίξω τα μάτια θα είναι όλα απών
είναι
ακόμα και έτσι εκεί πάνω
δεν υπάρχει ησυχία
μου γκαζώνει τους ιστούς
δεν ξέρω πως να είμαι
η διάθεση θα αλλάξει ξανά και ξανά
η ενοχή και ο θυμός θα χορεψουν ξανα και ξανα
το σώμα αυτο είναι πια ξένο
μέρα με τη μέρα δεν ξέρω τι να το κάνω
το χάνω και με χάνει και εκείνο
σιγά σιγά ξεκινώ και αισθάνομαι μια ελαφρυά παράνοια
δυσκολευομαι να εμπιστευτώ
να μιλήσω
καλύτερα να τα πώ σε εμένα
καλύτερα να μην ξέρει κανείς
αν μιλήσω
βλέπω λογοκρισία ή απογοήτευση για μένα
τίποτα θετικό
βλέπω την ιδέα του εαυτού μου
μπροστά στα μάτια μου
στα μάτια αυτού που κοιτάω
το έχω σκεφτεί εξονυχιστικά
κοκκινίζω
και η μόνη σκέψη
η πράξη που θεωρώ σωστή
η απομόνωση
κάνε αυτό που ξερεις
γνωρίζεις καλά
ή
πιστεύεις μπορείς να κάνεις
βλέπω παντού αδιέξοδο
και αν ακόμα προσπαθήσω να βρω λύση
έχω χάσει το κουράγιο
δεν έχω ενέργεια να το δω
πρέπει να είμαι κάπου όπου δεν θα ξέρω τίποτα
θα είμαι άγνωστοι μεταξοί αγνώστων
πες μου
είναι αυτο καλή λύση
ελπιδοφόρα
ή τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα
πρέπει να σκηνοθετήσεις πολλά
έτσι
θα γίνεις καλός
πιστευτός
και σίγουρα στεκόμενος με λιγότερες ερωτήσεις να απαντήσεις.
γιατί να μπορώ να ανοίξω την πόρτα
να πω οτι θα γυρίσω και να μην το κάνω
ακόμα και αυτά που γράφω δεν μπόρω να διάβασω
με κουράζουν και τα σιχαίνομαι
μου φαίνοντε αρλούμπες και μιζέρια
χάσιμο χρόνου
παίρνω όμως το χρόνο για μένα
πρέπει κάπου να τα αποτυπώσω
ένα μικρο βάρος να φύγει μιας και τώρα είμαι εγώ και εγώ και εσύ
αποφάσισα να μην αναλύω όσο έκανα
βλέπω κανένα
το δωμάτιο δε με χωράει
τα όνειρα πεθαίνουν