Παραθέτω μια απόγνωση σε μια επίπεδη εγκατάλειψη.
Ασυδοσία και ανοχή, ασέβεια προς την συνείδηση.
Εδώ μιλάμε για ένα υβρίδιο μεταξύ πάθους και κανιβαλισμού.
Θέλω να πω πως το ερώτημα μου αυτή την στιγμή είναι, ποιος είναι ο διαχωρισμός μεταξύ ενός κοινωνικά στερεοτυποποιημένα υγιή ανθρώπου και μη?