Μαζί είμαστε δύο δυστυχισμένες ψυχές που προσπαθούν να πιάσουν το κενό.
Σαν ένα σουρωτήρι γεμάτο τρύπες που πάντα από κάπου θα μπάζει.
Θα κάνουμε βουτιά στο κενό και αντί να ανέβουμε θα σκάβουμε βαθύτερα μέχρι να φτάσουμε στον πάτο.
Κλειστοφοβικές συνειδητοποιήσεις που γλιστρούν στο λαρύγγι μου και με πνίγουν.
Είσαι χαμένος αν προσπαθείς να τα ελέγξεις όλα.
Ξέρω πως σιχάθηκες τον εαυτό σου και προσπαθείς να ξεφύγεις μα γυρνάς πίσω ξεγελώντας τον εαυτό σου πως όλα είναι εντάξει.
Αγάπη μου δεν είναι.
Η κόρη του ματιού ορθάνοιχτη έτοιμη να πέσει κάτω καθώς ψάχνεις για εμπιστοσύνη.
Πίσω σου ένα κατεστραμμένο τοπίο που θέλεις να μοιάζει παρελθόν έρχεται να σου θυμίσει ποιος είσαι και να σου ρουφήξει ότι έχει απομείνει μέσα σου.
Είμαι χαμένη καθώς ζω στην άγνοια και εσύ μου θυμίζεις τι με τρώει.
Είμαστε χαμένοι που έχουμε ξεχωριστά κελιά και καταστρέφουμε την πραγματικότητα, που καταστρέφουμε την δύναμη και τα κότσια που έχουμε ο ένας για τον άλλον.
Τα χέρια μας είναι ανίκανα να ακουμπήσουν το ένα το άλλο και βουλιάζουμε στην δικιά μας φυλακή.
