Δεν θα ξεχάσω τα όνειρα που έκανα για το πως θα είμαι αυτή την στιγμή.
Όλα καταρρίπτονται βέβαια όσο πλησιάζω στην εικόνα που έχω τώρα.
Κάτι δεν θα υπολόγισα σωστά, αλλιώς δεν έπαιξα σωστά και έχασα.
Ηττήθηκα από τον ίδιο μου τον εαυτό που πείσμωσε και θόλωσε από θυμό.
Το έχασα στην στροφή.
Και αυτή την φορά το ξέρω και το βλέπω, δεν χρειάζομαι κάποιον να μου το διευκρινίσει.
Δύσκολο να αναγνωρίσεις ποιος είσαι αν δεν είσαι κάτι άλλο από αυτό που ήθελες.
Και το πως ήσουν μοιάζει με μια μακρινή εικόνα της ιδέας του εαυτού σου.
Τα λόγια περιττά πια, η ειλικρίνεια αρκεί για να σε κάνει να αρχίζεις να πιστεύεις σε εσένα αλλιώς θα καταλήξεις στο πάτωμα της τουαλέτας να γδέρνεις το πετσί σου ενώ οι άλλοι διασκεδάζουν στο άλλο δωμάτιο.
Θα σε βρει η αλήθεια πεσμένο σε παγίδες του μυαλού που για να ξεφύγει θα βρει αδιέξοδο στον άμεσο πόνο.
Θα σηκωθείς θα κρύψεις κάθε σημάδι, θα χαμογελάσεις και θα βγεις έξω σαν να μη συνέβη τίποτε, όπως και να χει τι συνέβη?
Τίποτα.
