Θυμάμαι που καθόμουν με εκείνη την όμορφη κυρία με τα θλιμμένα μάτια στο τραπέζι και καπνίζαμε. Δεν μιλούσε και πολύ, κοιτούσε δεξιά και αριστερά και μετά χανόταν, γύριζε και κοίταζε και σκεφτόταν. Θυμάμαι πως μου είπε να τον προσέχω, εκείνο τον γιο που τα είχε λίγο θολά μέσα στο κεφάλι του, και το έκανα, προσπάθησα. Τον αγάπησα όσο μπορούσα, του έδωσα ότι μπορούσα.
Έμαθα να συγχωρώ και να πιστεύω στα ψέματα, μα δεν πειράζει αν σε έκανε να αισθανόσουν καλύτερα, χαλάλι.
Νομίζω πως μου είπε ότι είχε διαφορετική συμπεριφορά μαζί μου, δεν είμαι και σίγουρη.
Εκείνη λοιπόν η κυρία σε αγάπησε με όλο της το είναι και ας ήταν πιο σκληρή και δύστροπη μαζί σου, ήταν απλά απελπισμένη στο να βρει τρόπο να σε σώσει από τον εαυτό σου. Νομίζω το κατάφερε παρ' όλα αυτά, εσύ είσαι καθαρός και εκείνη ηρέμησε την ψυχή της.

Δεν μπορώ να σε κάνω να με αγαπήσεις και αυτό με διαλύει, με κάνει αδύναμη. Ότι και να έχω είναι άσκοπο αν δεν μπορώ να σε κάνω να δεις, με κάνει να αισθάνομαι μηδαμινή, ένα τίποτα. Με βλέπεις να πέφτω και εγώ προσπαθώ να δω που θα προσγειωθώ. Προσπαθώ να βρω τον εαυτό μου ανάμεσα στα σκατά να τον μαζέψω και να έρθω ξανά μα εσύ ή θα έχεις φύγει ή θα με αγνοήσεις. Πνίγω τον εαυτό μου να με γλιτώσω από την ντροπή της αποτυχίας αν θα αποτύχω ξέρω καλά τι πρέπει να κάνω. Καμία ελπίδα και προπάντων κανένας να με περιμένει, μια κουραστική επανάληψη της κοστολόγησης, βαβούρα σε ένα κρεβάτι για το ποιος θα πρωτοπρολάβει να με γεμίσει ευτυχία ενώ εγώ θα κάθομαι στην γωνία μου.
Αν αισθάνεσαι κάτι πες το μην περιμένεις το αύριο γιατί μπορεί και να μην υπάρχει. Το ξέρω ότι η αλήθεια πολλές φορές μπορεί να τρομάζει μα η ζωή τρέχει πιο γρήγορα από την ψυχή και μας αφήνει κενούς χωρίς ίχνος ευαισθησίας.

Μέχρι να βρω το στυλό μου έχω ήδη ξεχάσει τι θέλω να γράψω. Ξέρεις την συνέχεια, περιμένεις σαν μαλάκας μέχρι να θυμηθείς ή αυτοσχεδιάζεις και προχωράς παρακάτω.

Η άρση της ισχύος
Κατάκοπος μπήκε μέσα στο ίδιο του το δωμάτιο και φώναξε πως όλα τελείωσαν. Μια δυστυχία ξαφνικά πλάκωσε τα μάτια του, βιάστηκε να παρηγορήσει το πιγούνι του που σπαρτάραγε από απόγνωση. Κάθισε στην καρέκλα και βόλεψε καλά το κεφάλι του μένοντας κάποια λεπτά ακίνητος κοιτάζοντας την χρυσή λάμπα στο ταβάνι.
Ήταν ένα πολύ άσχημο βράδυ όχι μόνο για εκείνον αλλά και για την τσέπη του, πήρε τον δρόμο τον μακρύ, τον άδειο και κατρακυλούσε μέχρι να βρει άψυχα σώματα να εξαγοράσει σε κανένα κωλόμπαρο.
2011

Φοβαμαι

Φοβάμαι ότι θα τον χάσω.
Φοβάμαι εκείνη την ημέρα που θα χαθούμε και τις πλάτες μας θα γυρίσουμε.
Φοβάμαι επίσης την απόρριψη που ίσως έρθει εύκολα, θα γυρίσω πάλι εκεί που ήμουν.
Φοβισμένη μη τυχών και με δει μες' το σκοτάδι, θα υπάρχει μόνο ένα κόκκινο φωτάκι να με καθοδηγεί.
Θα αγκαλιάζω το σώμα μου και θα κλαίω βουβά, μην τυχών και κάποιος με ακούσει. Φοβάμαι την ημέρα που θα αντιμετωπίσω τον εαυτό μου, ξέρω πως θα έρθει σύντομα.