Με κατεβασμένο το κεφάλι ψιθύριζε πως δεν έχει τίποτα πια. Το μόνο που ζητούσε είναι απλά πράγματα, που ούτε αυτά δεν έχει, μια στέγη πάνω από το κεφάλι του και ένα σπίτι να γυρίσει, μια οικογένεια. Τα δάκρυα έπεφταν βροχή όσο και να προσπαθούσε να το σταματήσει και το καταλαβαίνω.
Δικαιολογημένα μπορείς να τρελαθείς όταν ψάχνεις και δεν βρίσκεις, όταν φωνάζεις και κάνεις δεν απαντάει, τότε απλά κρύβεσαι κάτω από το πάπλωμα σαν παιδί για να προστατευτείς.
Τι μας κάνει λοιπόν δυνατούς και τι αδύναμους?
Και τι κάνεις όταν ο άλλος σε κοιτάει με παράπονο και απλά δεν μπορείς να κάνεις κάτι παραπάνω από το να του κρατήσεις το χέρι?
Είμαστε η χειρότερη μορφή ύπαρξης από κάθε οπτικής γωνίας άποψη, άχρηστοι να σταθούμε και να ανοίξουμε το στόμα μας και δυνατοί να καταστρέψουμε.