Χάνοντας τον πόλεμο εξαιτίας του εαυτού μου.
Ηττήθηκα πριν καν ξεκινήσει ο αγώνας. Πριν προλάβει ο άλλος να με προσπεράσει το κάνω πρώτα εγώ γιατί περιμένω πολλά και τίποτα, πέφτω χαμηλά και υψώνομαι στο επαρκώ.
Γνώριμη αίσθηση και πια καλοδεχούμενη, μα για πια μάχη μιλάμε;
Ανυπομονησία για την υπομονή αλλά επίσης ανυπόμονη για την μη υπομονή.
Και εξακολουθεί εκείνη η άτιμη η βαρύ χειμωνιά να πλησιάζει και να ξεραίνει την αλόε.
Μισό τελειωμένα σβησμένα τσιγάρα θα μείνουν άθικτα με η στάχτη τους βουλιάζει στο τασάκι.
Σβούρες γύρω από τις ίδιες αναλύσεις σε ένα ατέλειωτο βουβό λαβύρινθο.
Η σκληρή πραγματικότητα έρχεται σιγά σιγά όταν στέκεσαι στον καθρέφτη.
Εκεί πια, δεν μπορείς πλέον να πεις ψέματα.
Στα χρόνια τα νεανικά κρυβόσουν από τους γονείς σου για ένα τσιγάρο και μια γουλιά κρασί, τώρα πια από τον μόνο που κρύβεσαι είναι τον ίδιο σου τον εαυτό όταν δεν γνωρίζει πόσο βαθιά είναι βουτηγμένος στη λάσπη.
Οι ψίθυροι οι πρόστυχοι, που γλυκό τραγουδούσαν ανήθικες προτάσεις εξατμίζονται αργά στην αντανάκλαση της πρώτης ηλιαχτίδας που η ημέρα θα φέρει.
Οι σκιές από τα στόρια θα υψωθούν και η πρώτη αναπνοή θα έρθει ζεστή και αχνιστή στην επίπεδη πραγματικότητα ενός κύκλου.
Που πατάμε τώρα λοιπόν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου