..και εκεί που ακουμπώ την καγκελόπορτα και με θράσος κοιτώ μπροστά μου μια είκονα με διαπερνά
για δευτερόλεπτα τρομάζω μπροστά στην μανία που αντικρίζω και θυμάμε



με σκότωσε


Με τράβαγε από δω με τράβαγε από κει και τελικά αφού με ξεφλούδισε μου έγδερνε το δέρμα σιγά σιγά.

εκεί ο χρόνος πάγωσε, πλάι σε ένα άψυχο σώμα
δεν υπήρχε κάτι μέσα παραμόνο θυμός


Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω, γράφω δύο τρείς λέξεις και σταματώ.
Μέρα με τι μέρα συμπληρώνω κάτι παραπάνω, είναι ίσως απο τα πιο στενάχωρα κείμενα που έχω γράψει έως τώρα.
Έπειτα απο όλο αυτο το διάστημα ο συλλογισμός μου τρέχει χιιλιόμετρά



Η λάμψη της ταπείνωσης τυφλώνει
μια ελαττωματική συντροφικότητα που δεν συμμαζεύεται
ουτε και παρεμποδίζεται.
Χείμαρρος αγριεμενος που θερίζει
αρπάζει τα χέρια και τα συνθλίβει
ακινητοποιώντας τα επισπεύδει μια σειρά απο βουβους λιγμούς.

Το κεφάλι κάνει κύκλους στις ζεστές μέρες του καλοκαιριού
αναζητά παρηγοριά στις παιδικές ηλιόλουστες μέρες
όπου ξαπλώνοντας σε μια κουβέρτα έμοιαζε υπέρτατη πληρότητα.



Το φεγγάρι τώρα κλαίει μαζί μου
καλύψε κάθε σπίθα διαύγεια φωτός.
Απρόθυμα θα πάρει μέχρι και την τελυταία πνοή.
Σπασμωδικές κινήσεις, ανεξέλεγκτες γυρεύουν τρόπους να με καθίσουν.
Στου κορμιού την φύση μαραζώνεται η ζώη.
Κάθε άκρο του ξεβιδώνεται και ξεχνά πώς να λειτουργεί
μέσα απο τα μάτια κρύβεται ο φόβος
λιγοστεύει την ανάγκη να παλέψει.
Δυσανασχετεί να απαλλαγεί απο την δυσάρεστη εικόνα αυτή
οπουδήποτε και αν κοιτάξω
έχει τον ίδιο πόνο.

Ώσπου να καθησυχαστεί ίσως καταλαβαίνει οτι δεν είμαι έγω που σιχαίνεται.