Είδα κάτι όμορφο να ξεπηδάει μέσα από το σώμα μου, κάτι που απότομα σωριάστηκε.
Δεν υπήρχε ποτέ εμείς , είπε και συνέχιζε να μου προσφέρει τα υπολείμματα της ζωής του μέσα από ένα γυάλινο μπουκαλάκι.
Ούτε και εγώ θυμάμαι πως βρέθηκα να περιπλανιέμαι σε ένα σύμπαν που δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτά που ζητάω, απλά μου προκαλεί κατάχρηση.
Τι θα μπορούσε να με κάνει να σταματήσω να παραπατώ και να δημιουργώ εφιάλτες σε κάθε πρόσωπο που αντικρίζω ανάμεσα στο πλήθος που βρίσκομε και εγώ ;
Άρχισα να κρυώνω και να ζεσταίνομαι ταυτοχρόνως, γαμώτο κάτι πάει λάθος μάλλον πρέπει να κάτσω σπίτι.
Η ζωή άρχισε να κυλάει πιο γρήγορα μα δεν μπορώ να την φτάσω έχω σκαλώσει ‘’κάπου’’, είναι όντως δύο οντότητες που κάνουν την τροχιά τους γύρω από υπαρκτά και μη υπαρκτά γεγονότα.Οτιδήποτε στερείται χωρίς υπερβολή μένει σίγουρα μέσα μας και δεν λέει να βγεί.
‘’Βγάλε τα έξω’’ μην τα κρατάς μέσα σου, κάπως έτσι ξεκίνησε.
Άντε και γαμήσου.
Ένα χαμόγελο τόσο όμορφο τόσο γλυκό που τελικά καταλήγει να είναι τεχνητό τι απογοήτευση, τι εξαπάτηση από τον ίδιο μας τον εαυτό.Μα το πιο άσχημο είναι όταν θα είσαι στην θέση του να πρέπει να μπείς στην διαδικασία να κατασπαράξεις ότι αληθινά έχει απομείνει που να σε κάνει χαρούμενο με την δικαιολογία του ταξιδιού.
Κάθε ταξίδι έχει ένα προορισμό συνήθως δεν φτάνουμε εκεί αλλά ζούμε την γνωστή διαδρομή, τι γίνεται όταν και αυτή δεν υπάρχει τελικά ;
ήμασταν τελικά σε λάθος βαγόνι..
