Ακόμα και στην μεγαλύτερη αποδοκιμασία θα πρέπει να κρατηθείς με το κεφάλι ψηλά.
Πόσες φορές αναρωτήθηκα γιατί σε εμένα,γιατί πρέπει να συμβεί σε μένα και να πρέπει να κλείσω το στόμα.
Η απογοήτευση μου δεν περιγράφετε με καμία λέξη, κάτι το οποίο δεν μπορείς να το περιγράψεις και να σου κάνει τέτοιο κακό, να σε κάνει να νιώθεις τον πιο άχρηστο πλάσμα ανάμεσα στους υπόλοιπους που είναι ίδιοι με εσένα.
Έτσι θα ναι η ζωή, να πρέπει συνέχεια να αποδείξεις στους άλλους πως είναι λάθος.
Μπορεί να μην είμαι καλή όταν μιλάω, να μην μπορώ να εκφράσω σωστά αυτό που σκέφτομαι και μετά αυτό να μου κοστίζει, πολύ ακριβά.
Αναρωτιέσαι αν θα πρέπει να αποδείξεις η να φύγεις, καταντάει κάπως κουραστικό δεν το βλέπεις.
Ένας διαρκές πόλεμος δύναμης που σου ρουφάει την ψύχη, καταπατάει την καλοσύνη που απλόχερα ξ αποστάζει στο βάθος της σιωπής.
Νιώθω ασφάλεια όταν ξέρω ότι είναι κάπου γύρω μου ακόμα και αν το μυαλό μου ξέρει πως δεν θα ιδωθούμε, δεν θα μπορέσουμε να ζήσουμε ότι ζήσαμε και δεν θα συνυπάρχουμε όπως κάποτε κάναμε.
H ψυχή μου όμως πιστεύει πως θα υπάρξει ακόμη μια ευκαιρία, πως ξανά θα αντικρίσουμε ο ένας τον άλλον, είναι απλά μια ιδέα που με κάνει να νιώθω ασφάλεια.
Δεν είναι κακό να θες ασφάλεια, κακό είναι όταν βασίζεσαι πάνω στην ιδέα της ασφάλειας.

Being with him should be for ''love''. Be blind and deaf. Forgiveness is a part of the deal. He'll say he won't do it again and he will be wrong, but you'll forgive him because there's nothing else to do. You'll follow him and you won't ask where are you going. If he tells you to jump off a cliff with him you'll do it. He's making the same mistakes all over again, the one after the other, but that's fine, you have hope. A hope that one day he will finally see. There is no light, you believe in his lies when you look straight into his eyes. The pain won't fade away. All you wanted was just to help him get through this sickness but instead you got sick like him. You follow his life until you see the last airplane leaves and leave you behind with nothing more than a memory of hope and forgiveness. 2012

So close, yet so far

Εξαπατώντας την πραγματικότητα μια μέρα όλα θα είναι επιτέλους στο παρελθόν.
Καθηλωμένα βλέμματα με ανυπομονησία περιμένουν να σταματήσει, να σταματήσει αυτή η οδύνη μα δεν σταματάει.
Μια άφατη θλίψη που σε τρώει αργά σαν το σαράκιασμα.
Το φεγγάρι θα εξατμίσει τις σκέψεις μιας βραδιάς που αναπολείς όλη μέρα. Γυρνάς πίσω να χαρείς αυτό που είχες μα τίποτα δεν είναι ίδιο πια, αλλά δεν μπορείς να ξεχάσεις ούτε να το αφαιρέσεις από την μνήμη σου.
Ένα φεγγάρι η ψυχή θα χοροπηδήσει πάνω από τους καημούς και θα λουστεί από ηρεμία και αιωνιότητα, κάποια μέρα όμως.
Η σιωπή της βραδινής ώρας τρυπάει κάθε ιστό του σώματος και δεν έχεις τίποτε άλλο να κάνεις από το να το αφήσεις να σε πάει εκεί από όπου ξεκίνησε.
Περιπλανημένοι πόθοι ψάχνουν ένα μέρος να καθησυχάσουν την δίψα και την ορμή μα θα είναι εφήμερο όπως και κάθε φορά.
Τότε, θα κοιτάξεις ψηλά στο άπειρο, αναζητώντας μια απάντηση.
Ο βουβός αέρας μοιάζει να είναι τόσο καθαρός, φαίνεται σαν να σε χωρίζει μια σπίθα ανάμεσα στην γη και τον άπειρο, μα το άπειρο είναι στο ίδιο το μυαλό.
Τυφλώνεσαι από την αντανάκλαση της πραγματικότητας, τα πρωινά που σε βασάνιζαν καθημερινά και έλεγες πως θα περάσει.
Κάθε κομμάτι τις ψυχής σου θα εξατμιστεί στα αστέρια, θα λάμπει όπου εσύ αντικρίσεις, θα σε κάνει αχανή και στέρεο σε μια διάσταση που δεν υπάρχει υλικότητα.
Θα ταξιδεύεις σε όλες τις άκρες και μη.
Καμιά ντροπή δεν θα υπάρχει καθώς οι σπαραγμοί σου θα εξαπλώνονται, καθώς τα δάκρυα θα ποτίζουν τις ζωές τον άλλον.
Όλοι αλλά και κανένας δεν θα μπορεί να σε αγγίξει, δεν θα μπορέσουν να σου απαλύνουν τις πληγές, παρά μόνο ο χρόνος.
Μια προσωπική φυλακή αλλά και απελευθέρωση από μια σκιά.

Βρίσκομαι επισήμως με ένα μηδενικό κάτω από τα σκέλια μου που συμφωνεί και κατηφορίζει για προορισμούς ηδονοκοπρολαγνηκούς έως και το τελευταίο ψεγάδι του κάπως πηχτού καφέ πολτού.
Παραθέτω μια απόγνωση σε μια επίπεδη εγκατάλειψη.
Ασυδοσία και ανοχή, ασέβεια προς την συνείδηση.
Εδώ μιλάμε για ένα υβρίδιο μεταξύ πάθους και κανιβαλισμού.
Θέλω να πω πως το ερώτημα μου αυτή την στιγμή είναι, ποιος είναι ο διαχωρισμός μεταξύ ενός κοινωνικά στερεοτυποποιημένα υγιή ανθρώπου και μη?

Με κατεβασμένο το κεφάλι ψιθύριζε πως δεν έχει τίποτα πια. Το μόνο που ζητούσε είναι απλά πράγματα, που ούτε αυτά δεν έχει, μια στέγη πάνω από το κεφάλι του και ένα σπίτι να γυρίσει, μια οικογένεια. Τα δάκρυα έπεφταν βροχή όσο και να προσπαθούσε να το σταματήσει και το καταλαβαίνω.
Δικαιολογημένα μπορείς να τρελαθείς όταν ψάχνεις και δεν βρίσκεις, όταν φωνάζεις και κάνεις δεν απαντάει, τότε απλά κρύβεσαι κάτω από το πάπλωμα σαν παιδί για να προστατευτείς.
Τι μας κάνει λοιπόν δυνατούς και τι αδύναμους?
Και τι κάνεις όταν ο άλλος σε κοιτάει με παράπονο και απλά δεν μπορείς να κάνεις κάτι παραπάνω από το να του κρατήσεις το χέρι?
Είμαστε η χειρότερη μορφή ύπαρξης από κάθε οπτικής γωνίας άποψη, άχρηστοι να σταθούμε και να ανοίξουμε το στόμα μας και δυνατοί να καταστρέψουμε.

Κορόιδεψα τον εαυτό μου νομίζοντας πως θα μου πεις την αλήθεια, αλλά το ήξερα πως ήσουν ένας μπελάς. Βρίσκω το βλέμμα μου να αναζητά την παρουσία σου και εσύ γελάς πίσω από την πλάτη μου.
Τότε ανακαλύπτεις πως δεν είσαι ένα τίποτα από ένα παιδάκι που ότι πιάνει χαλάει, μια κατάρα και ένα χαμένο παιχνίδι που από την αρχή έπρεπε να είχα δει.
Χωρίς να χάνεις χρόνο φεύγεις, και εκεί που περιμένω βλέπω εσε να κρύβεσαι πίσω από το ψέμα που πίστευες πώς δεν θα έβλεπα.
Ηλιθιωδώς με υποτίμησες και τώρα έχασες.
Νόμιζες πως τα είχες όλα αλλά εγώ λέω ότι δεν έχεις τίποτα, στο είπα δεν αξίζεις μια.
Παίξε και άλλο αλλά να ξέρεις πώς δεν θα κερδίσεις τίποτα από λύπηση προς το άτομο σου.
Χαμένος στο ίδιο του το παιχνίδι νομίζει πως είναι ο πιο πλούσιος, τι ειρωνεία.
2013

Ακόμα και αν εγκαταλείψεις γυρίζεις πάλι πίσω. Το παρελθόν είναι σαν μαγνήτης μια γνώριμη κατάσταση η ακόμα και μια ιδιαίτερη σχέση. Όταν ήμουν μαζί του δεν έβλεπα την ώρα να φύγω και όταν έβγαινα από την πόρτα του ήθελα να γυρίσω πάλι πίσω. Ποιος ξέρει, οι συγκυρίες πολλές φορές μας αναγκάζουν να απορρίπτουμε αυτό που θέλουμε πολύ να έχομε. Βίαια αποξενώνεσαι και προσαρμόζεσαι ενώ στην τελική μπορεί να μην θες. Από όσο ξέρω η ζωή είναι δύσκολη γιατί δεν κάνουμε πάντα τις επιλογές που θα θέλαμε, άλλοτε επειδή δεν μπορέσαμε και άλλοτε επειδή αναγκαστήκαμε, εσύ τι θα κάνεις τελικά?

Στην ζωή μου θα εξακολουθεί να υπάρχει η σχιζοφρένεια.Αναρωτιέμαι γιατί κανείς δεν μπορεί να μου φερθεί σωστά. Με κάνουν σκουπίδι, μια φτηνή πόρνη. Γιατί πονάει τόσο πολύ? Μπορεί να γίνω περίεργη για πολλούς και διάφορους λόγους αλλά στην ουσία θα σε κρατήσω ψηλά. Θα υποφέρω από το βάρος σου μα δεν θα με νοιάζει γιατί θα φαίνεται ένα τίποτα στο απέραντο παραλήρημα των συναισθημάτων. Σαν ρεύμα θα με χτυπά, όλο μου το σώμα θα παραληρεί καθώς θα μου ρουφάς την ψυχή. Στον πόλεμο δεν υπάρχει έλεος πάντα κάποιος πρέπει να πεθάνει, θα υποφέρει με σπασμούς καθώς θα χαζεύει την ζωή του να τον αποχαιρετά. Πόσα χάπια μπορούν άραγε να χωρέσουν στο στόμα μου? Όταν δεν θα με πια εκεί ποίος θα με θυμηθεί και ποιος θα πετάξει λίγο χώμα πάνω μου?

Νιώθω ένα άχρηστο κατασκεύασμα ανάμεσα στα υπόλοιπα, και αν και εσύ το αισθάνεσαι τότε δεν είμαι πια μόνη, ξέρω πως και κάποιου άλλου έχει συνθλιβεί η αξιοπρέπεια και δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα προϊόν προς μεταχείριση.
Τι απέγιναν εκείνες οι σκέψεις για το μέλλον? Τώρα πια είναι μια ανάμνηση καθώς στέκομαι τρομαγμένη σε αυτό που έχω γίνει.

Ήταν σαν να με χτύπησε δυνατά κάποιος με μια βέργα στον κώλο, στην αρχή λες πως σ αρέσει μα μετά όταν γυρίσεις να δεις βλέπεις τα σημάδια που δεν θες να θυμάσαι.
Σαν δηλητήριο που δεν λέει να φύγει από μέσα μου. Πόσο πολύ θα θελα να περπατάω τώρα στην Πατησίων κάτω από τον ήλιο και σε μια γωνία να είσαι εσύ να με περιμένεις όπως τότε.

Ανοίγω τα μάτια και βλέπω κάποιον από πάνω μου, γαμώτο τι έκανα πάλι. Προσπαθώ με κάποιο τρόπο να αγνοήσω το πρόσωπο απέναντι μου, κοιτάω αλλού ή αποφεύγω να ανταποδώσω τα φιλιά του. Ασταμάτητο παραμιλητό συναισθημάτων και ελπίδα στο να μου προσφέρει ότι έχει, γαμώτο εγώ απλά να γαμηθώ ήθελα. Οι άντρες είναι τόσο προβλέψιμοι, ειλικρινά δεν το διανοείται το μυαλό μου το πόσο εύκολα μπορώ να μαντέψω τι θέλουν να πουν πριν το πουν. Ακόμα και αν είναι άνθρωπος ανεξάρτητος, κατασταλαγμένος και στέκεται στα πόδια του στο τέλος είναι σίγουρο πως θα του κάνεις ψυχανάλυση στο κρεβάτι, εκείνος θα σε ακούει αποσβολωμένος για το πόσο σωστή είσαι και εσύ θα σκέφτεσαι πως θα καταφέρεις να φύγεις.
Δεν θέλω να ξαναγυρίσω πίσω, στην πραγματικότητα δεν θέλω να σε ξαναδώ, θέλω να ξεσκιστούμε, να κάνουμε ένα τσιγάρο και μετά να εξαφανιστώ με την δικαιολογία του στίλ όπως ότι πρέπει να ποτίσω την αλόε μου.
Για όσο θα μείνω στο σπίτι σου δεν θέλω να ακούσω τίποτα για τα προβλήματα ή για την εντύπωση σου για έμενα, θέλω να ανοίξεις την πόρτα του σπιτιού και να με σπρώξεις στο πάτωμα, θέλω να δω πως φαίνεσαι από χαμηλά.
Το σώμα μου είναι κουρασμένο, γεμάτο μελανιές και στο ένα πόδι κουτσαίνω, πόσο ενδιαφέρον θα ήταν αν ήμουν έτσι εξαιτίας της σεξουαλικότητας μας.
Είναι ωραίο να εξερευνάς διαφορετικά κορμιά να υποτάσσεσαι και να μαγευέσαι. Όταν όμως τα βλέπεις σκούρα και θες να ξεφύγεις αισθάνεσαι το υπέρτατο στην διαδρομή για το σπίτι, ναι ρε φίλε δεν πρόκειται να με ξαναδείς.

Θυμάμαι που καθόμουν με εκείνη την όμορφη κυρία με τα θλιμμένα μάτια στο τραπέζι και καπνίζαμε. Δεν μιλούσε και πολύ, κοιτούσε δεξιά και αριστερά και μετά χανόταν, γύριζε και κοίταζε και σκεφτόταν. Θυμάμαι πως μου είπε να τον προσέχω, εκείνο τον γιο που τα είχε λίγο θολά μέσα στο κεφάλι του, και το έκανα, προσπάθησα. Τον αγάπησα όσο μπορούσα, του έδωσα ότι μπορούσα.
Έμαθα να συγχωρώ και να πιστεύω στα ψέματα, μα δεν πειράζει αν σε έκανε να αισθανόσουν καλύτερα, χαλάλι.
Νομίζω πως μου είπε ότι είχε διαφορετική συμπεριφορά μαζί μου, δεν είμαι και σίγουρη.
Εκείνη λοιπόν η κυρία σε αγάπησε με όλο της το είναι και ας ήταν πιο σκληρή και δύστροπη μαζί σου, ήταν απλά απελπισμένη στο να βρει τρόπο να σε σώσει από τον εαυτό σου. Νομίζω το κατάφερε παρ' όλα αυτά, εσύ είσαι καθαρός και εκείνη ηρέμησε την ψυχή της.

Δεν μπορώ να σε κάνω να με αγαπήσεις και αυτό με διαλύει, με κάνει αδύναμη. Ότι και να έχω είναι άσκοπο αν δεν μπορώ να σε κάνω να δεις, με κάνει να αισθάνομαι μηδαμινή, ένα τίποτα. Με βλέπεις να πέφτω και εγώ προσπαθώ να δω που θα προσγειωθώ. Προσπαθώ να βρω τον εαυτό μου ανάμεσα στα σκατά να τον μαζέψω και να έρθω ξανά μα εσύ ή θα έχεις φύγει ή θα με αγνοήσεις. Πνίγω τον εαυτό μου να με γλιτώσω από την ντροπή της αποτυχίας αν θα αποτύχω ξέρω καλά τι πρέπει να κάνω. Καμία ελπίδα και προπάντων κανένας να με περιμένει, μια κουραστική επανάληψη της κοστολόγησης, βαβούρα σε ένα κρεβάτι για το ποιος θα πρωτοπρολάβει να με γεμίσει ευτυχία ενώ εγώ θα κάθομαι στην γωνία μου.
Αν αισθάνεσαι κάτι πες το μην περιμένεις το αύριο γιατί μπορεί και να μην υπάρχει. Το ξέρω ότι η αλήθεια πολλές φορές μπορεί να τρομάζει μα η ζωή τρέχει πιο γρήγορα από την ψυχή και μας αφήνει κενούς χωρίς ίχνος ευαισθησίας.

Μέχρι να βρω το στυλό μου έχω ήδη ξεχάσει τι θέλω να γράψω. Ξέρεις την συνέχεια, περιμένεις σαν μαλάκας μέχρι να θυμηθείς ή αυτοσχεδιάζεις και προχωράς παρακάτω.

Η άρση της ισχύος
Κατάκοπος μπήκε μέσα στο ίδιο του το δωμάτιο και φώναξε πως όλα τελείωσαν. Μια δυστυχία ξαφνικά πλάκωσε τα μάτια του, βιάστηκε να παρηγορήσει το πιγούνι του που σπαρτάραγε από απόγνωση. Κάθισε στην καρέκλα και βόλεψε καλά το κεφάλι του μένοντας κάποια λεπτά ακίνητος κοιτάζοντας την χρυσή λάμπα στο ταβάνι.
Ήταν ένα πολύ άσχημο βράδυ όχι μόνο για εκείνον αλλά και για την τσέπη του, πήρε τον δρόμο τον μακρύ, τον άδειο και κατρακυλούσε μέχρι να βρει άψυχα σώματα να εξαγοράσει σε κανένα κωλόμπαρο.
2011

Φοβαμαι

Φοβάμαι ότι θα τον χάσω.
Φοβάμαι εκείνη την ημέρα που θα χαθούμε και τις πλάτες μας θα γυρίσουμε.
Φοβάμαι επίσης την απόρριψη που ίσως έρθει εύκολα, θα γυρίσω πάλι εκεί που ήμουν.
Φοβισμένη μη τυχών και με δει μες' το σκοτάδι, θα υπάρχει μόνο ένα κόκκινο φωτάκι να με καθοδηγεί.
Θα αγκαλιάζω το σώμα μου και θα κλαίω βουβά, μην τυχών και κάποιος με ακούσει. Φοβάμαι την ημέρα που θα αντιμετωπίσω τον εαυτό μου, ξέρω πως θα έρθει σύντομα.