Either it, or on it.

Sometimes our imagination is somehow blend with reality. You cannot tell or perceive what really exists or what really matters to exist. It is a decision that leads to your own perception of reality.
A perception that comes across every desire and gets through, embraces something new, although it does not mean it can be accepted.
What could trigger your mind to seek this mean of expression?

It could be something narcissistic, approaching guilty desires or maybe unworthy or unconventional inconvenient positions.
An idea of a though, easily recognized but unable to put in to words.
Wondering lusts looking for a place to calm down the cravings and hunger but this will be ephemeral.
Then, you will stand in the infinity searching for answers.
The silent air seems to be so clear, it seems that you are seconds away from the earth and infinity, but infinity is in the head itself.
There, your fears got you.
Chaos is the time in between, the essentials of the one that coexists in the space of nothingness.
So many thoughts spinning around that times to times they connect or disconnect.
Where is the logic in all this and do we actually need the logic?

Cinematic movements visualizing intentions that meant to be special but somehow they do not.
The reason is the guts to express, feel and fulfill your ego. Give something of yourself, experiences that trapped your mind or your will and make it alive with any possible way.
Everyone can experience it differently because the eyes are the windows to the soul and each one of us interpret what comes closer to our manifestation of being.
Well, truth to be told, occasionally I caught myself being rather absurd when it comes to questioning myself what is the thing that I want to talk about or even better what is it that makes it so special talking about it.
Ironically maybe nothing, that moment is not about why is just instinctively a need.
When the time's right your subconscious eventually will be fully aware for what has existed.

Creating is …?
There could be different ways to analyze this subjects, psychologically, philosophically or by personal judgmental.
If what you see is strong enough to communicate then it is pointless to speak about it in a frame.
When I was a kid I was afraid of darkness, I am sorry, I meant what darkness could conceal beneath it and my senses where unable to distinguish. Speaking about it was likely giving it a form, so, I kept silent in my own imagination.
At what point does delusion turn into imagination and vice versa?

What I want to say is, words can proclaim an idea that would stay as if it is said, mind on the other hand can always twist ideas depending on the individuality of itself.
A Greek proverb says ''spoken words fly away, written words remain'', so why bothering imprinting something that could translate in different ways? The beauty will be undefining the defined.
Believing in your own capacity is a hope, a hope of getting along with your demons.
Accepting who you are makes you be true to yourself, have knowledge about your weaknesses and your strong points and finally be worthy of having a chance to be understood by someone who may have felt the same.
It is a war that you will either survive or will be defeated from.

Ομιλούμε για αξέχαστους ενοχικούς πόθους.
Ίσως και άπιστους ή ασύμφορους.
Ομιλώ για παλιούς που τα μακρόχρονα δε πιάνουν χώρο.
Κάτι πόθους που καίγανε και τσουρουφλάγανε και μόνο να το πράξεις.
Η σκέψη ευκόλως εννοούμενη που δεν έβγαινε προς τα έξω.
Κάνες δεν επρόκειτο να ρισκάρει σε ένα ενοχικό πάθος που μόνο ενοχικό δεν θα ναι.
Οι σκέψεις, καταδικάζουν το πάθος και οι προδιαθέσεις γίνονται ένας βαρύς σταυρός που δεν πρέπει να ξεστομιστεί.
Ως άνθρωπος όντας αδύναμος.
Που πας να κρύψεις την ντροπή από τον ίδιο τον εαυτό που γίνεται ο πιο σκληρός αμέτοχος κριτής.
είμαστε άνθρωποι με αδυναμίες και πηγαίνουμε από την ίδια μας την ντροπή, ο ίδιος μας ο φόβος δημιουργεί φόβο για μια γενική ντροπή, την ντροπή της συνειδήσεις και της καταπίεσης.
Κρύβουμε λοιπόν την σκέψη και ζούμε μόνοι και ασφαλής πια την αμαρτία.
Θυμίζει σα μυρωδάτο χώμα που περιμένει την βροχή, όμορφο και φυσικό που ξεκινά από ένα ναζιάρικο πονηρό βλέμμα και σωπαίνει στα τοίχοι της προκατάληψης που έχουμε υψώσει.

Πες μου κάτι ναρκισσιστικό.
Ελκύεσαι προς εμένα επειδή βλέπεις τον εαυτό σου στην αντανάκλαση μου.
Κάποιοι άνθρωποι δίνουν κομπλιμέντα με άλλο τρόπο εγώ με χιούμορ για τα μαλλιά σου.
Πες με ναρκισσιστή.
Αυτό είναι ένα κομπλιμέντο χωρίς λόγια.
..

Κρύα και ζεστά τα χέρια μου, ιδρώνουν.

Έφυγε δεν έφυγε, δεν θα γυρίσει.
Δεν υπήρξε ποτέ αλλά που είναι;

Τελικά δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα και ούτε πρόκειται ποτέ αυτό να γίνει.

Λένε πως όταν κάνεις σχέδια οι θεοί γελάνε μαζί σου.
Δεν θα ξεχάσω τα όνειρα που έκανα για το πως θα είμαι αυτή την στιγμή.
Όλα καταρρίπτονται βέβαια όσο πλησιάζω στην εικόνα που έχω τώρα.
Κάτι δεν θα υπολόγισα σωστά, αλλιώς δεν έπαιξα σωστά και έχασα.
Ηττήθηκα από τον ίδιο μου τον εαυτό που πείσμωσε και θόλωσε από θυμό.
Το έχασα στην στροφή.
Και αυτή την φορά το ξέρω και το βλέπω, δεν χρειάζομαι κάποιον να μου το διευκρινίσει.
Δύσκολο να αναγνωρίσεις ποιος είσαι αν δεν είσαι κάτι άλλο από αυτό που ήθελες.
Και το πως ήσουν μοιάζει με μια μακρινή εικόνα της ιδέας του εαυτού σου.
Τα λόγια περιττά πια, η ειλικρίνεια αρκεί για να σε κάνει να αρχίζεις να πιστεύεις σε εσένα αλλιώς θα καταλήξεις στο πάτωμα της τουαλέτας να γδέρνεις το πετσί σου ενώ οι άλλοι διασκεδάζουν στο άλλο δωμάτιο.
Θα σε βρει η αλήθεια πεσμένο σε παγίδες του μυαλού που για να ξεφύγει θα βρει αδιέξοδο στον άμεσο πόνο.
Θα σηκωθείς θα κρύψεις κάθε σημάδι, θα χαμογελάσεις και θα βγεις έξω σαν να μη συνέβη τίποτε, όπως και να χει τι συνέβη?
Τίποτα.

Είμαστε χαμένοι.
Μαζί είμαστε δύο δυστυχισμένες ψυχές που προσπαθούν να πιάσουν το κενό.
Σαν ένα σουρωτήρι γεμάτο τρύπες που πάντα από κάπου θα μπάζει.
Θα κάνουμε βουτιά στο κενό και αντί να ανέβουμε θα σκάβουμε βαθύτερα μέχρι να φτάσουμε στον πάτο.
Κλειστοφοβικές συνειδητοποιήσεις που γλιστρούν στο λαρύγγι μου και με πνίγουν.
Είσαι χαμένος αν προσπαθείς να τα ελέγξεις όλα.
Ξέρω πως σιχάθηκες τον εαυτό σου και προσπαθείς να ξεφύγεις μα γυρνάς πίσω ξεγελώντας τον εαυτό σου πως όλα είναι εντάξει.
Αγάπη μου δεν είναι.
Η κόρη του ματιού ορθάνοιχτη έτοιμη να πέσει κάτω καθώς ψάχνεις για εμπιστοσύνη.
Πίσω σου ένα κατεστραμμένο τοπίο που θέλεις να μοιάζει παρελθόν έρχεται να σου θυμίσει ποιος είσαι και να σου ρουφήξει ότι έχει απομείνει μέσα σου.
Είμαι χαμένη καθώς ζω στην άγνοια και εσύ μου θυμίζεις τι με τρώει.
Είμαστε χαμένοι που έχουμε ξεχωριστά κελιά και καταστρέφουμε την πραγματικότητα, που καταστρέφουμε την δύναμη και τα κότσια που έχουμε ο ένας για τον άλλον.
Τα χέρια μας είναι ανίκανα να ακουμπήσουν το ένα το άλλο και βουλιάζουμε στην δικιά μας φυλακή.

Ο φόβος μεγαλώνει σιγά σιγά, διογκώνεται καθώς πλησιάζει την καρδιά.
Μένεις ακίνητος, ανήμπορος να αντιδράσεις.
Σαν να κυλάει στις φλέβες σου ηρωίνη.
Κοιτάς ψηλά και αντιστέκεσαι, ανάμεσα σε μια πάλη προσπαθείς να ωθήσεις το στέρνο σου προς τα έξω και να σηκωθείς.
Το μόνο που μπορείς να καταφέρεις όμως είναι να δακρύσουν τα μάτια σου.
Και κάπου εκεί χωρίς λόγια έρχεται η φωνή, εκείνο το γνώριμο κομμάτι από όπερα.
Ψάχνω το φως να βρω ψηλά και δεν το φτάνω.
Το επόμενο πρωί η μέρα με βρήκε ξαπλωμένη προσπαθώντας να πάρω βαθιές ανάσες.

Αρνούμαι να απαντήσω, ίσως έτσι στο κάνω και εσένα πιο εύκολο.
Οι σχέσεις είναι σαν το κριθαράκι ένα πράγμα, σε ενοχλεί τόσο που θες να βάλεις τα χέρια σου και να το βγάλεις αλλά πολύ πιθανόν να βγάλεις τα μάτια σου αντί για αυτό.
Όλοι μας γουστάρουμε να απορρίπτουμε κατά μια έννοια μα δεν είναι και τόσο ευχάριστο αν είναι αντιστρόφως.
Η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων θα είναι να είσαι μόνος και όχι σαν τις μαλακίες που ακούμε για το άλλο μας μισό.
Αν όντως υπήρχε το άλλο μας μισό πότε θα έρθει, πότε θα τελειώσει και θα μπορούσε να ναι περισσότερα από ένα;
Όσο κλισέ και αν ακούγετε με εγκατέλειψαν οι άντρες της ζωής μου και τώρα ψάχνω παρηγοριά σε ένα ξεχασμένο τραγούδι.
Δεν ξέρω τι είναι ή μάλλον ξέρω, είναι αυτό που δεν θες να είσαι αλλά στην πραγματικότητα είσαι.
Φαντάζομαι πως φαίνομαι λίγο βαρεμένη και κουρασμένη αυτή είναι και η αλήθεια όμως.
Είναι μαγκιά να μην προσπαθείς καθόλου αν με καταλαβαίνεις.
Ελπίζω να καταλαβαίνεις πως εννοώ να έχεις αρχίδια να διεκδικήσεις αυτό που θες έτσι απλά, γιατί το γουστάρεις και το θες.
Δεν θα ζήσεις και πολύ μην κοροϊδεύεις τον εαυτό σου, απόλαυσε και χέσε επιτέλους τα όρια σου.
Και ανάμεσα σε όλα τα λάθη θα λες είμαι βασιλιάς, το μόνο που θέλω είναι παραπάνω.
Ξέχασε τους καλούς τρόπους γιατί κανείς δεν θα σε πάρει σοβαρά.

Σιωπή

Το στόμα του θα εκκρίνεται από το διάφραγμα μέχρι το στομάχι.
Ο ένας θα παίρνει τον αέρα του άλλου και θα στριμώχνουμε τις ψυχές μας σε κάθε άγγιγμα, εκεί όπου θα πιστεύουμε ότι ενωνόμαστε και μηδενιζόμαστε κοινού.
Δεν βλέπω σώμα και ούτε τα άκρα σου, βλέπω τις σκέψεις που κρυβόντουσαν πίσω από την σάρκα, τα οστά, τα όργανα και το εσωτερικό τους.
Θέλω να σε ακούσω να μιλάς την γλώσσα που ποτέ δεν τόλμησες να μιλήσεις, να το κάνεις αργά και καθαρά ωσότου να συνειδητοποιήσω πως το έκανες.
Μίλησες για την σιωπή και τώρα το κατάλαβα.
Δεν θέλω να ακούσω τίποτα, κενό, ηρεμία, σιωπή.
Την μια μέρα θα απέχουμε χιλιοστά και την άλλη χιλιόμετρα.
Θέλω να τον αγγίξω, να νιώσω τα χέρια του στο σώμα μου.
Να τον μυρίσω, να τον επεξεργαστώ, να παίξω με κάθε σημάδι της σάρκας του.
Να τον αισθανθώ μέσα μου, να τον ακούσω να ξεψυχάει από έκσταση και να μην μπορεί να σταματήσει.
Να σταθεί ακίνητος και να χαθεί στην σιωπή που θα ρέει ανάμεσα στα κορμιά μας.
Θα δείχνει απεγνωσμένος και ευάλωτος.
Δεν θα υπάρχει ντροπή ούτε θα χρειαστεί να πεις κάτι.
Θα τον κάνω να νιώθει τα πάντα σε μια διάσταση που τίποτα δεν θα έχει σημασία.
Χωρίς ενοχές, θυμό και δικαιολογίες θα ναι ανυπεράσπιστος σε αυτό που εμείς θα έχουμε δημιουργήσει.

Πόσο ωραία θα ήταν αν όλα ήταν τόσο απλά;