Τέμενος μιας σχολαστικής έπαρσης

Δεν θέλεις μπελάδες αλλά κάποιες φορές σε βρίσκουν αυτοί, και όταν έρχονται βρίσκω και εγώ εσένα.
Είσαι παρόν μα δεν μπορώ να σε ζητώ και εγώ συνέχεια, ούτε να ρωτώ για σένα σε γνωστούς και άγνωστους.
Έφυγες, δεν σου μένει χρόνος για μένα.
Αν είχα λίγο παραπάνω σίγουρα θα έμενα και εγώ λίγο παρακάτω.
Για αυτό το σημειώνω έτσι ώστε να μην ιδρώνω.
Γρήγορα τελειώνεις και δεν καταλαβαίνω πως με χρεώνεις.
Κάπου μου παραπέφτεις ή μου κρύβεσαι
ευελπιστώ πως αυτό θα αλλάξει μιας και τώρα τα έχω βάλει στην άκρη.
Ορίζοντας τον δρόμο κάπως συνειδητά βλέπω πως βαδίζω σταθερά
έχει φύγει το μυαλό μου μακρυά και ρέστη τρέχω να το φτάσω νοσηρά.
Μένουμε πάλι μαζί απλοικά
σε άξονες χαράζουμε το και οι υπόλοιποι μένουν έξω
Ματαιόδοξα μεν αλλά εφικτά δε
ξεχνάω τον φίλο μου σε κάθε φινάλε
μακάρι να μην μου μείνει κουσούρι.
και εσυ που είσαι φίλος τι είναι αυτό που σε τρωεί
αναρωτιέμαι τι σε κάνει έτσι όρθιο ρολόι
ορκίζομαι πως δεν περιμένα να έρθουν έτσι
παρ'όλα αυτα υποπτεύομαι πως σήμερα δεν θα μου φέξει.
Μείνε φίλε μου και θα σε πάρω μαζί μου
όταν θα περπατίσω νέους δρόμους θα τους χαράξεις
χώρις ανούσιες κουβέντες θα βουτήξουμε στο παραστρατημένο μου το μαύρο.
Χορεύοντας στο άπλετο αυτό μαράζι θα έρθει και η ελπίδα
θα εξημερώση και την πιο παράδοξη ήττα
τότε, η αξία σου θα είναι μικρή
ξεκάθαρα εγώ θα κελαηδώ γκρεμίζοντας την έπαρση της φτήνιας.
Τσιγκούνης να προσφέρεις ένα δύο χάιδια επιπόλαια παρεκτρέπεται
λάθος ή μη τα πράγματα έγιναν μαντάρα
απόψε εσύ φαιδρά κορδωμένος και γω ανυπόφορα παραδομένη.
Είπα θα καθαρίσω
μιας και δεν υπάρχει αρμόδιος στο κράτος του καραγκιόζη
μη μου χτυπήσεις γιατί θα λείπω ασυζητητί
το αφήνω σαρκαστικά μιας και δεν υπάρχει απλοχεριά.

..και εκεί που ακουμπώ την καγκελόπορτα και με θράσος κοιτώ μπροστά μου μια είκονα με διαπερνά
για δευτερόλεπτα τρομάζω μπροστά στην μανία που αντικρίζω και θυμάμε



με σκότωσε


Με τράβαγε από δω με τράβαγε από κει και τελικά αφού με ξεφλούδισε μου έγδερνε το δέρμα σιγά σιγά.

εκεί ο χρόνος πάγωσε, πλάι σε ένα άψυχο σώμα
δεν υπήρχε κάτι μέσα παραμόνο θυμός


Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω, γράφω δύο τρείς λέξεις και σταματώ.
Μέρα με τι μέρα συμπληρώνω κάτι παραπάνω, είναι ίσως απο τα πιο στενάχωρα κείμενα που έχω γράψει έως τώρα.
Έπειτα απο όλο αυτο το διάστημα ο συλλογισμός μου τρέχει χιιλιόμετρά



Η λάμψη της ταπείνωσης τυφλώνει
μια ελαττωματική συντροφικότητα που δεν συμμαζεύεται
ουτε και παρεμποδίζεται.
Χείμαρρος αγριεμενος που θερίζει
αρπάζει τα χέρια και τα συνθλίβει
ακινητοποιώντας τα επισπεύδει μια σειρά απο βουβους λιγμούς.

Το κεφάλι κάνει κύκλους στις ζεστές μέρες του καλοκαιριού
αναζητά παρηγοριά στις παιδικές ηλιόλουστες μέρες
όπου ξαπλώνοντας σε μια κουβέρτα έμοιαζε υπέρτατη πληρότητα.



Το φεγγάρι τώρα κλαίει μαζί μου
καλύψε κάθε σπίθα διαύγεια φωτός.
Απρόθυμα θα πάρει μέχρι και την τελυταία πνοή.
Σπασμωδικές κινήσεις, ανεξέλεγκτες γυρεύουν τρόπους να με καθίσουν.
Στου κορμιού την φύση μαραζώνεται η ζώη.
Κάθε άκρο του ξεβιδώνεται και ξεχνά πώς να λειτουργεί
μέσα απο τα μάτια κρύβεται ο φόβος
λιγοστεύει την ανάγκη να παλέψει.
Δυσανασχετεί να απαλλαγεί απο την δυσάρεστη εικόνα αυτή
οπουδήποτε και αν κοιτάξω
έχει τον ίδιο πόνο.

Ώσπου να καθησυχαστεί ίσως καταλαβαίνει οτι δεν είμαι έγω που σιχαίνεται.

Sometimes existence is a vague thing that you cannot catch up with.
Try to conquer this word by carrying on, but there are those narrow paths that makes you obnoxious, firmly compressing you underneath what you behold.
It is nothing but a profound awake of coexisting amongst others.
Yourself is already a blackness with bile, having though to be in the position of competing each other is a further downright useless depressing reality.
What is the worth of a body, none, soul is greater than what you can touch.
What is more to live for when your worth of a life seems an air you cannot grasp.
How can you describe nothing?
How can you describe hating something you do not know the reason for?
Wherever you go you probably see reflections of yourself, it might be that it is not what you see but you think you see.
There is no anger in it, less drive and more conjunctions led to this downfall.
One of the main qualities that can drop a heart.
Looking towards myself I recognise that I lack of options, yesterday my mind fell into this black hole but the day after I passed through it.
I made a new start, but, be that as it may, foolishness or ignorance brought me again to the same context.
A dead end that I tend to adapt by escaping from the window.
Silently walked away like nothing ever happened.
Did that also happened to you?
I am sure it did.
It's easy.
You don't' actually walking away from the problem, you simply press mute while you figuring out how to solve it.
By then you already have something new to keep you occupied, and after a while, mute steadily building up it's voice so you can repeat the same loop.

Repeat after me :

I am an autonomous blackness with bile

I want to conquer

I want to dominate further than myself

I am a human that walks onto hopes

Desires to get what I want without giving

I am a fool to be

a fool to exist.

Contradictions are always there as if they will ever change the wonder of inhabiting an identified body.
Being petrified once you get consumed by someone else's black hole.

Με ξέρεις καλά για να μακρυγορώ
είναι μεγάλη η αγάπη μου για το άτομο σου
εαν δεν μπορείς να την πάρεις θα την αφήσω να φύγει.
Όταν σηκώνω τα μάτια μου στο βλέμα σου καταπιάνομαι στην αμφιβολία σου
και γιατί όχι; ποιός δεν αμφισβήτησε αυτό που είδε.
Ενίοτε έπιανε τα χαμηλά γιατί δεν ήξερε πως μπορούσε να πιάσει παραπάνω.
Για αυτό είμαι εδώ να τοποθετηθώ και με ειλικρίνεια να υπολογίσω τις ζημιές, καθώς όταν θα πλαγιάσω το βράδυ θέλω να στεριθώ κάθε αγωνία που μαραζώνει το μέσα μου.
Είναι κάτι συνηθισμένο, να σκοτώνουμε το μέσα μας, δεν μπορεί να γραφτεί αλλά μένει στο νού όταν απολογίζεσαι τα χαμένα.
Θα πνιγεί, σιωπηλά θα ταξιδέψει εκεί που πηγαίνουν και όλες οι υπόλοιπες.
Ταπεινά πονώ εαν θα σε σωπάσω.
Εάν έτσι φέρω σε εσένα αναπνοή, εμένα θα με περισσέψει.

Τον κοίταξα με κοίταξε και με τα χέρια στο στέρνο είπαμε το γειά.
Το πιο άβολο αντίο που έχω πεί.
Αύριο - εδώ
Θα τα πούμε εδώ - αύριο.
Αλλά και τι να πείς, κουνάς το κεφάλι και χαμογελάς, εν γνώση.
Τόσες στιγμές πέρασαν απο μπροστά μου και μου είπαν αντίο.
Εκείνη την στιγμή συνηδειτοποίησα την αποχώρηση, την αρχή της ζωής μου.

Δεν θέλω, αλλά ετσι φαίνεται.
Δεν είναι πια στιγμές, είναι πλεόν αναμνήσεις, μακρινές και όμορφες.
Αμφιβολίες απομακρύνονται
είναι κατατεθειμένος αλλού.

Αντίο φίλε μου,
θα τα ξαναπούμε στον "μας" κύκλο.

Abuse becomes familiar and a sweet memory
Abuse comes straight from your eyes
guess it blooms like a flower these days.
This betrayal wont let me go
keeps me questioning how does it feel being that kind of shit.
Although you still have no capacity
my fear cannot be embrassed
my morrow crawls in no affair
the sight of fear
how I adore
but the lack of it
I cannot contemplate
or so I've been told
the way it speaks
misses all the chills my bones had been counted
this human emotion wont let go
he is a right abuser
who wont even try to be a prime seducer
he is my type who comes with an ease
he doesn't even know how we recklessly contucted this grand finale
sincerely has sentenced the word abuse
it defenetely has been made for this
and you still have no clue.
Deception is on your hand
took me time to understand
the vivid of command
every wasted minute
is a wasted abuse within it.