Μένεις ακίνητος, ανήμπορος να αντιδράσεις.
Σαν να κυλάει στις φλέβες σου ηρωίνη.
Κοιτάς ψηλά και αντιστέκεσαι, ανάμεσα σε μια πάλη προσπαθείς να ωθήσεις το στέρνο σου προς τα έξω και να σηκωθείς.
Το μόνο που μπορείς να καταφέρεις όμως είναι να δακρύσουν τα μάτια σου.
Και κάπου εκεί χωρίς λόγια έρχεται η φωνή, εκείνο το γνώριμο κομμάτι από όπερα.
Ψάχνω το φως να βρω ψηλά και δεν το φτάνω.
Το επόμενο πρωί η μέρα με βρήκε ξαπλωμένη προσπαθώντας να πάρω βαθιές ανάσες.
