Βρίσκομαι επισήμως με ένα μηδενικό κάτω από τα σκέλια μου που συμφωνεί και κατηφορίζει για προορισμούς ηδονοκοπρολαγνηκούς έως και το τελευταίο ψεγάδι του κάπως πηχτού καφέ πολτού.
Παραθέτω μια απόγνωση σε μια επίπεδη εγκατάλειψη.
Ασυδοσία και ανοχή, ασέβεια προς την συνείδηση.
Εδώ μιλάμε για ένα υβρίδιο μεταξύ πάθους και κανιβαλισμού.
Θέλω να πω πως το ερώτημα μου αυτή την στιγμή είναι, ποιος είναι ο διαχωρισμός μεταξύ ενός κοινωνικά στερεοτυποποιημένα υγιή ανθρώπου και μη?