Καθηλωμένα βλέμματα με ανυπομονησία περιμένουν να σταματήσει, να σταματήσει αυτή η οδύνη μα δεν σταματάει.
Μια άφατη θλίψη που σε τρώει αργά σαν το σαράκιασμα.
Το φεγγάρι θα εξατμίσει τις σκέψεις μιας βραδιάς που αναπολείς όλη μέρα. Γυρνάς πίσω να χαρείς αυτό που είχες μα τίποτα δεν είναι ίδιο πια, αλλά δεν μπορείς να ξεχάσεις ούτε να το αφαιρέσεις από την μνήμη σου.
Ένα φεγγάρι η ψυχή θα χοροπηδήσει πάνω από τους καημούς και θα λουστεί από ηρεμία και αιωνιότητα, κάποια μέρα όμως.
Η σιωπή της βραδινής ώρας τρυπάει κάθε ιστό του σώματος και δεν έχεις τίποτε άλλο να κάνεις από το να το αφήσεις να σε πάει εκεί από όπου ξεκίνησε.
Περιπλανημένοι πόθοι ψάχνουν ένα μέρος να καθησυχάσουν την δίψα και την ορμή μα θα είναι εφήμερο όπως και κάθε φορά.
Τότε, θα κοιτάξεις ψηλά στο άπειρο, αναζητώντας μια απάντηση.
Ο βουβός αέρας μοιάζει να είναι τόσο καθαρός, φαίνεται σαν να σε χωρίζει μια σπίθα ανάμεσα στην γη και τον άπειρο, μα το άπειρο είναι στο ίδιο το μυαλό.
Τυφλώνεσαι από την αντανάκλαση της πραγματικότητας, τα πρωινά που σε βασάνιζαν καθημερινά και έλεγες πως θα περάσει.
Κάθε κομμάτι τις ψυχής σου θα εξατμιστεί στα αστέρια, θα λάμπει όπου εσύ αντικρίσεις, θα σε κάνει αχανή και στέρεο σε μια διάσταση που δεν υπάρχει υλικότητα.
Θα ταξιδεύεις σε όλες τις άκρες και μη.
Καμιά ντροπή δεν θα υπάρχει καθώς οι σπαραγμοί σου θα εξαπλώνονται, καθώς τα δάκρυα θα ποτίζουν τις ζωές τον άλλον.
Όλοι αλλά και κανένας δεν θα μπορεί να σε αγγίξει, δεν θα μπορέσουν να σου απαλύνουν τις πληγές, παρά μόνο ο χρόνος.
Μια προσωπική φυλακή αλλά και απελευθέρωση από μια σκιά.
