Μόλις τελειώσανε υπήρξε μια παύση, κάποιες λέξεις άρχισαν να βγαίνουν σιγά σιγά και εκείνη αύριο θα φύγει.
Σε κάθε απόφαση υπάρχει και μια θυσία που πρέπει να κάνουμε, έτσι;
Σωστά;
..
Αυτή δεν είναι η ζωή;
..
και τον κοίταζε σαν παιδί, περιμένοντας την επιβεβαίωση μη τυχόν και υπολόγισε κάτι λάθος.
Ναι, έτσι είναι.
.
και τότε όλα έσβησαν
εκείνη, η ήδη καθορισμένη απόφαση έπεσε βαριά σαν πέτρα και την έπνιξε.
Όλες οι μελλοντικές αποφάσεις θα στηρίζονται σε μια και μόνο λέξη, θυσία.
Η ιδέα μίας λέξης πήρε σάρκα και οστά και της έμπηξε όσο πιο βαθιά μπορούσε το ψαλίδι.
Ανυπόφορη και τραγική εκείνη αποτραβήχτηκε, στα επόμενα δευτερόλεπτα είδε τη συνέχεια σε γρήγορη κίνηση.
Δεν ήταν θέμα να να παραδεχτεί κάτι επί του θέματος άλλα θέμα συνοχής.
Ένα σουρωτήρι θύμιζε η μορφή της, ότι και να προσπαθούσε να πιάσει από κάπου θα έμπαζε.
δεν την συνεπήρε η αλήθεια, χαμήλωσε το κεφάλι της και προσπάθησε να κρυφτεί στο στέρνο του.
Μη ψάχνεις να βρεις απάντηση σε κάτι του οποίου η απάντηση θα είναι επίπεδη.
Γυρίζοντας πίσω στην ταπετσαρία του βάθους της πόρτας μια ζωή σαν στάση junk food την περίμενε, γεμάτη με άσχημο πορνό και μια νέα εξάρτηση.
Θα πέσει με τα γόνατα στο πάτωμα και θα το καθαρίσει, θα τρίβει ένα ένα τα υπολείμματα από τα πιάτα και τα μάτια τις θα ΄ναι τρύπες κενές με ένα αχανές βλέμμα.

Έλκος, στον κύκλο.

Ήρθε και αυτή ημέρα στο τέλος της πάλι.
Χάνοντας τον πόλεμο εξαιτίας του εαυτού μου.
Ηττήθηκα πριν καν ξεκινήσει ο αγώνας. Πριν προλάβει ο άλλος να με προσπεράσει το κάνω πρώτα εγώ γιατί περιμένω πολλά και τίποτα, πέφτω χαμηλά και υψώνομαι στο επαρκώ.
Γνώριμη αίσθηση και πια καλοδεχούμενη, μα για πια μάχη μιλάμε;
Ανυπομονησία για την υπομονή αλλά επίσης ανυπόμονη για την μη υπομονή.
Και εξακολουθεί εκείνη η άτιμη η βαρύ χειμωνιά να πλησιάζει και να ξεραίνει την αλόε.
Μισό τελειωμένα σβησμένα τσιγάρα θα μείνουν άθικτα με η στάχτη τους βουλιάζει στο τασάκι.
Σβούρες γύρω από τις ίδιες αναλύσεις σε ένα ατέλειωτο βουβό λαβύρινθο.
Η σκληρή πραγματικότητα έρχεται σιγά σιγά όταν στέκεσαι στον καθρέφτη.
Εκεί πια, δεν μπορείς πλέον να πεις ψέματα.
Στα χρόνια τα νεανικά κρυβόσουν από τους γονείς σου για ένα τσιγάρο και μια γουλιά κρασί, τώρα πια από τον μόνο που κρύβεσαι είναι τον ίδιο σου τον εαυτό όταν δεν γνωρίζει πόσο βαθιά είναι βουτηγμένος στη λάσπη.
Οι ψίθυροι οι πρόστυχοι, που γλυκό τραγουδούσαν ανήθικες προτάσεις εξατμίζονται αργά στην αντανάκλαση της πρώτης ηλιαχτίδας που η ημέρα θα φέρει.
Οι σκιές από τα στόρια θα υψωθούν και η πρώτη αναπνοή θα έρθει ζεστή και αχνιστή στην επίπεδη πραγματικότητα ενός κύκλου.
Που πατάμε τώρα λοιπόν;

Τρίχες, τρίχες παντού.
Μια, πέντε, εκατοντάδες.
Ο νιπτήρας μπουκωμένος, το πάτωμα κουκουλωμένο και το κεφάλι μου μισό.
Διακρίνοντας καλύτερα τις λεπτομέρειες του κεφαλιού.
Το μάτι επίσης παίζει ασταμάτητα σήμερα, χθες και όλες τις προηγούμενες μέρες.
Υπέρογκες προσπάθειες που ξεκινάνε από νωρίς το πρωί να με κάνω ένα καλύτερο και υγιέστατο άνθρωπο πράγματι είναι ψευδής.
Απασχολώ τον εαυτό μου με κάθε είδους καθαριότητα έτσι και το σώμα μου δουλεύει αλλά και ο εγκέφαλος μου μένει απασχολημένος, όλοι μένουμε ευχαριστημένοι.
Είπα πως αυτό εγώ ποτέ δεν θα το έκανα, μα τίποτε δεν είναι καθορισμένο επί της ουσίας απόλυτα, είναι απλά μια άλυτη εξίσωση.
Μετανιώνω για αυτό, και για αυτό πρέπει να κρατηθώ ειλικρινής ανάμεσα σε όλα αυτά.
Ζηλεύω εκείνους γιατί είναι ειλικρινής και ας πούμε εγώ αισθάνομαι πως ήμουνα λιγότερο.