Έχω ξεχάσει πως ήταν εκείνες οι μέρες της άγνοιας.
Κάπου εκεί θα δώ και την φιγούρα σου ανάμεσα στους άλλους, θα χαθεί στις σκιές και παρόλα αυτά θα ξεχωρίζει.
Απο μακρυά την είδα να εισχωρεί όλο και πιο πολύ στο χώρο μου, ακόμη και σβισμένη την έβλεπα πως μοιάζει να' ναι δικιά σου.
Μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονούνται.
Έχω ξεχάσει ήδη πως είναι να σε ακουμπώ
κάποιες φορές σε θυμάμε και σε ψάχνω αλλά δεν σε βρίσκω και μετά σε ξεχνώ.
Γυρνόντας σου την πλάτη γινόμαστε και εμείς άγνωστοί μεταξώ αγνώστων, τότε θα μπορείς να τρέξεις κατοστάρια και εγώ δεν θα σου κρατήσω κακία
γιατί πολύ απλά δεν θα το δω.
Μου κακοφαίνεται η φάση μιας και τα έχω κλάσει δεν πείραζει συνεχίζω σημαντικά να σε χωρίζω.
Πλευρό θα γυρίσω χωρίς να σε μυρίσω
γιατί και αυτό θα με κάνει να σιγοβρίσω τι να κάνουμε που δεν με κοιτάς στα μάτια
τώρα με πέρασες αφηψηλού
δε σε φτάνω εκεί.
Με αναμνήσεις που μένουν
χωρίς βέβαια να ζούμε σε αυτές
παύουν να γίνονται υπερβολές.
Ξάπλωσα λίγο κάτω και αναθεώρησα, είπα πως δεν θα ξαναπώ για αυτό.
