Αρνούμαι να απαντήσω, ίσως έτσι στο κάνω και εσένα πιο εύκολο.
Οι σχέσεις είναι σαν το κριθαράκι ένα πράγμα, σε ενοχλεί τόσο που θες να βάλεις τα χέρια σου και να το βγάλεις αλλά πολύ πιθανόν να βγάλεις τα μάτια σου αντί για αυτό.
Όλοι μας γουστάρουμε να απορρίπτουμε κατά μια έννοια μα δεν είναι και τόσο ευχάριστο αν είναι αντιστρόφως.
Η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων θα είναι να είσαι μόνος και όχι σαν τις μαλακίες που ακούμε για το άλλο μας μισό.
Αν όντως υπήρχε το άλλο μας μισό πότε θα έρθει, πότε θα τελειώσει και θα μπορούσε να ναι περισσότερα από ένα;
Όσο κλισέ και αν ακούγετε με εγκατέλειψαν οι άντρες της ζωής μου και τώρα ψάχνω παρηγοριά σε ένα ξεχασμένο τραγούδι.
Δεν ξέρω τι είναι ή μάλλον ξέρω, είναι αυτό που δεν θες να είσαι αλλά στην πραγματικότητα είσαι.
Φαντάζομαι πως φαίνομαι λίγο βαρεμένη και κουρασμένη αυτή είναι και η αλήθεια όμως.
Είναι μαγκιά να μην προσπαθείς καθόλου αν με καταλαβαίνεις.
Ελπίζω να καταλαβαίνεις πως εννοώ να έχεις αρχίδια να διεκδικήσεις αυτό που θες έτσι απλά, γιατί το γουστάρεις και το θες.
Δεν θα ζήσεις και πολύ μην κοροϊδεύεις τον εαυτό σου, απόλαυσε και χέσε επιτέλους τα όρια σου.
Και ανάμεσα σε όλα τα λάθη θα λες είμαι βασιλιάς, το μόνο που θέλω είναι παραπάνω.
Ξέχασε τους καλούς τρόπους γιατί κανείς δεν θα σε πάρει σοβαρά.

Σιωπή

Το στόμα του θα εκκρίνεται από το διάφραγμα μέχρι το στομάχι.
Ο ένας θα παίρνει τον αέρα του άλλου και θα στριμώχνουμε τις ψυχές μας σε κάθε άγγιγμα, εκεί όπου θα πιστεύουμε ότι ενωνόμαστε και μηδενιζόμαστε κοινού.
Δεν βλέπω σώμα και ούτε τα άκρα σου, βλέπω τις σκέψεις που κρυβόντουσαν πίσω από την σάρκα, τα οστά, τα όργανα και το εσωτερικό τους.
Θέλω να σε ακούσω να μιλάς την γλώσσα που ποτέ δεν τόλμησες να μιλήσεις, να το κάνεις αργά και καθαρά ωσότου να συνειδητοποιήσω πως το έκανες.
Μίλησες για την σιωπή και τώρα το κατάλαβα.
Δεν θέλω να ακούσω τίποτα, κενό, ηρεμία, σιωπή.
Την μια μέρα θα απέχουμε χιλιοστά και την άλλη χιλιόμετρα.
Θέλω να τον αγγίξω, να νιώσω τα χέρια του στο σώμα μου.
Να τον μυρίσω, να τον επεξεργαστώ, να παίξω με κάθε σημάδι της σάρκας του.
Να τον αισθανθώ μέσα μου, να τον ακούσω να ξεψυχάει από έκσταση και να μην μπορεί να σταματήσει.
Να σταθεί ακίνητος και να χαθεί στην σιωπή που θα ρέει ανάμεσα στα κορμιά μας.
Θα δείχνει απεγνωσμένος και ευάλωτος.
Δεν θα υπάρχει ντροπή ούτε θα χρειαστεί να πεις κάτι.
Θα τον κάνω να νιώθει τα πάντα σε μια διάσταση που τίποτα δεν θα έχει σημασία.
Χωρίς ενοχές, θυμό και δικαιολογίες θα ναι ανυπεράσπιστος σε αυτό που εμείς θα έχουμε δημιουργήσει.

Πόσο ωραία θα ήταν αν όλα ήταν τόσο απλά;