..και εκεί που ακουμπώ την καγκελόπορτα και με θράσος κοιτώ μπροστά μου μια είκονα με διαπερνά
για δευτερόλεπτα τρομάζω μπροστά στην μανία που αντικρίζω και θυμάμε



με σκότωσε


Με τράβαγε από δω με τράβαγε από κει και τελικά αφού με ξεφλούδισε μου έγδερνε το δέρμα σιγά σιγά.

εκεί ο χρόνος πάγωσε, πλάι σε ένα άψυχο σώμα
δεν υπήρχε κάτι μέσα παραμόνο θυμός


Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω, γράφω δύο τρείς λέξεις και σταματώ.
Μέρα με τι μέρα συμπληρώνω κάτι παραπάνω, είναι ίσως απο τα πιο στενάχωρα κείμενα που έχω γράψει έως τώρα.
Έπειτα απο όλο αυτο το διάστημα ο συλλογισμός μου τρέχει χιιλιόμετρά



Η λάμψη της ταπείνωσης τυφλώνει
μια ελαττωματική συντροφικότητα που δεν συμμαζεύεται
ουτε και παρεμποδίζεται.
Χείμαρρος αγριεμενος που θερίζει
αρπάζει τα χέρια και τα συνθλίβει
ακινητοποιώντας τα επισπεύδει μια σειρά απο βουβους λιγμούς.

Το κεφάλι κάνει κύκλους στις ζεστές μέρες του καλοκαιριού
αναζητά παρηγοριά στις παιδικές ηλιόλουστες μέρες
όπου ξαπλώνοντας σε μια κουβέρτα έμοιαζε υπέρτατη πληρότητα.



Το φεγγάρι τώρα κλαίει μαζί μου
καλύψε κάθε σπίθα διαύγεια φωτός.
Απρόθυμα θα πάρει μέχρι και την τελυταία πνοή.
Σπασμωδικές κινήσεις, ανεξέλεγκτες γυρεύουν τρόπους να με καθίσουν.
Στου κορμιού την φύση μαραζώνεται η ζώη.
Κάθε άκρο του ξεβιδώνεται και ξεχνά πώς να λειτουργεί
μέσα απο τα μάτια κρύβεται ο φόβος
λιγοστεύει την ανάγκη να παλέψει.
Δυσανασχετεί να απαλλαγεί απο την δυσάρεστη εικόνα αυτή
οπουδήποτε και αν κοιτάξω
έχει τον ίδιο πόνο.

Ώσπου να καθησυχαστεί ίσως καταλαβαίνει οτι δεν είμαι έγω που σιχαίνεται.

Sometimes existence is a vague thing that you cannot catch up with.
Try to conquer this word by carrying on, but there are those narrow paths that makes you obnoxious, firmly compressing you underneath what you behold.
It is nothing but a profound awake of coexisting amongst others.
Yourself is already a blackness with bile, having though to be in the position of competing each other is a further downright useless depressing reality.
What is the worth of a body, none, soul is greater than what you can touch.
What is more to live for when your worth of a life seems an air you cannot grasp.
How can you describe nothing?
How can you describe hating something you do not know the reason for?
Wherever you go you probably see reflections of yourself, it might be that it is not what you see but you think you see.
There is no anger in it, less drive and more conjunctions led to this downfall.
One of the main qualities that can drop a heart.
Looking towards myself I recognise that I lack of options, yesterday my mind fell into this black hole but the day after I passed through it.
I made a new start, but, be that as it may, foolishness or ignorance brought me again to the same context.
A dead end that I tend to adapt by escaping from the window.
Silently walked away like nothing ever happened.
Did that also happened to you?
I am sure it did.
It's easy.
You don't' actually walking away from the problem, you simply press mute while you figuring out how to solve it.
By then you already have something new to keep you occupied, and after a while, mute steadily building up it's voice so you can repeat the same loop.

Repeat after me :

I am an autonomous blackness with bile

I want to conquer

I want to dominate further than myself

I am a human that walks onto hopes

Desires to get what I want without giving

I am a fool to be

a fool to exist.

Contradictions are always there as if they will ever change the wonder of inhabiting an identified body.
Being petrified once you get consumed by someone else's black hole.