Ομιλούμε για αξέχαστους ενοχικούς πόθους.
Ίσως και άπιστους ή ασύμφορους.
Ομιλώ για παλιούς που τα μακρόχρονα δε πιάνουν χώρο.
Κάτι πόθους που καίγανε και τσουρουφλάγανε και μόνο να το πράξεις.
Η σκέψη ευκόλως εννοούμενη που δεν έβγαινε προς τα έξω.
Κάνες δεν επρόκειτο να ρισκάρει σε ένα ενοχικό πάθος που μόνο ενοχικό δεν θα ναι.
Οι σκέψεις, καταδικάζουν το πάθος και οι προδιαθέσεις γίνονται ένας βαρύς σταυρός που δεν πρέπει να ξεστομιστεί.
Ως άνθρωπος όντας αδύναμος.
Που πας να κρύψεις την ντροπή από τον ίδιο τον εαυτό που γίνεται ο πιο σκληρός αμέτοχος κριτής.
είμαστε άνθρωποι με αδυναμίες και πηγαίνουμε από την ίδια μας την ντροπή, ο ίδιος μας ο φόβος δημιουργεί φόβο για μια γενική ντροπή, την ντροπή της συνειδήσεις και της καταπίεσης.
Κρύβουμε λοιπόν την σκέψη και ζούμε μόνοι και ασφαλής πια την αμαρτία.
Θυμίζει σα μυρωδάτο χώμα που περιμένει την βροχή, όμορφο και φυσικό που ξεκινά από ένα ναζιάρικο πονηρό βλέμμα και σωπαίνει στα τοίχοι της προκατάληψης που έχουμε υψώσει.

Πες μου κάτι ναρκισσιστικό.
Ελκύεσαι προς εμένα επειδή βλέπεις τον εαυτό σου στην αντανάκλαση μου.
Κάποιοι άνθρωποι δίνουν κομπλιμέντα με άλλο τρόπο εγώ με χιούμορ για τα μαλλιά σου.
Πες με ναρκισσιστή.
Αυτό είναι ένα κομπλιμέντο χωρίς λόγια.
..

Κρύα και ζεστά τα χέρια μου, ιδρώνουν.

Έφυγε δεν έφυγε, δεν θα γυρίσει.
Δεν υπήρξε ποτέ αλλά που είναι;

Τελικά δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα και ούτε πρόκειται ποτέ αυτό να γίνει.