Πόσες φορές αναρωτήθηκα γιατί σε εμένα,γιατί πρέπει να συμβεί σε μένα και να πρέπει να κλείσω το στόμα.
Η απογοήτευση μου δεν περιγράφετε με καμία λέξη, κάτι το οποίο δεν μπορείς να το περιγράψεις και να σου κάνει τέτοιο κακό, να σε κάνει να νιώθεις τον πιο άχρηστο πλάσμα ανάμεσα στους υπόλοιπους που είναι ίδιοι με εσένα.
Έτσι θα ναι η ζωή, να πρέπει συνέχεια να αποδείξεις στους άλλους πως είναι λάθος.
Μπορεί να μην είμαι καλή όταν μιλάω, να μην μπορώ να εκφράσω σωστά αυτό που σκέφτομαι και μετά αυτό να μου κοστίζει, πολύ ακριβά.
Αναρωτιέσαι αν θα πρέπει να αποδείξεις η να φύγεις, καταντάει κάπως κουραστικό δεν το βλέπεις.
Ένας διαρκές πόλεμος δύναμης που σου ρουφάει την ψύχη, καταπατάει την καλοσύνη που απλόχερα ξ αποστάζει στο βάθος της σιωπής.
Νιώθω ασφάλεια όταν ξέρω ότι είναι κάπου γύρω μου ακόμα και αν το μυαλό μου ξέρει πως δεν θα ιδωθούμε, δεν θα μπορέσουμε να ζήσουμε ότι ζήσαμε και δεν θα συνυπάρχουμε όπως κάποτε κάναμε.
H ψυχή μου όμως πιστεύει πως θα υπάρξει ακόμη μια ευκαιρία, πως ξανά θα αντικρίσουμε ο ένας τον άλλον, είναι απλά μια ιδέα που με κάνει να νιώθω ασφάλεια.
Δεν είναι κακό να θες ασφάλεια, κακό είναι όταν βασίζεσαι πάνω στην ιδέα της ασφάλειας.
