Ο ένας θα παίρνει τον αέρα του άλλου και θα στριμώχνουμε τις ψυχές μας σε κάθε άγγιγμα, εκεί όπου θα πιστεύουμε ότι ενωνόμαστε και μηδενιζόμαστε κοινού.
Δεν βλέπω σώμα και ούτε τα άκρα σου, βλέπω τις σκέψεις που κρυβόντουσαν πίσω από την σάρκα, τα οστά, τα όργανα και το εσωτερικό τους.
Θέλω να σε ακούσω να μιλάς την γλώσσα που ποτέ δεν τόλμησες να μιλήσεις, να το κάνεις αργά και καθαρά ωσότου να συνειδητοποιήσω πως το έκανες.
Μίλησες για την σιωπή και τώρα το κατάλαβα.
Δεν θέλω να ακούσω τίποτα, κενό, ηρεμία, σιωπή.
Την μια μέρα θα απέχουμε χιλιοστά και την άλλη χιλιόμετρα.
Θέλω να τον αγγίξω, να νιώσω τα χέρια του στο σώμα μου.
Να τον μυρίσω, να τον επεξεργαστώ, να παίξω με κάθε σημάδι της σάρκας του.
Να τον αισθανθώ μέσα μου, να τον ακούσω να ξεψυχάει από έκσταση και να μην μπορεί να σταματήσει.
Να σταθεί ακίνητος και να χαθεί στην σιωπή που θα ρέει ανάμεσα στα κορμιά μας.
Θα δείχνει απεγνωσμένος και ευάλωτος.
Δεν θα υπάρχει ντροπή ούτε θα χρειαστεί να πεις κάτι.
Θα τον κάνω να νιώθει τα πάντα σε μια διάσταση που τίποτα δεν θα έχει σημασία.
Χωρίς ενοχές, θυμό και δικαιολογίες θα ναι ανυπεράσπιστος σε αυτό που εμείς θα έχουμε δημιουργήσει.
Πόσο ωραία θα ήταν αν όλα ήταν τόσο απλά;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου