Στην ζωή μου θα εξακολουθεί να υπάρχει η σχιζοφρένεια.Αναρωτιέμαι γιατί κανείς δεν μπορεί να μου φερθεί σωστά. Με κάνουν σκουπίδι, μια φτηνή πόρνη. Γιατί πονάει τόσο πολύ? Μπορεί να γίνω περίεργη για πολλούς και διάφορους λόγους αλλά στην ουσία θα σε κρατήσω ψηλά. Θα υποφέρω από το βάρος σου μα δεν θα με νοιάζει γιατί θα φαίνεται ένα τίποτα στο απέραντο παραλήρημα των συναισθημάτων. Σαν ρεύμα θα με χτυπά, όλο μου το σώμα θα παραληρεί καθώς θα μου ρουφάς την ψυχή. Στον πόλεμο δεν υπάρχει έλεος πάντα κάποιος πρέπει να πεθάνει, θα υποφέρει με σπασμούς καθώς θα χαζεύει την ζωή του να τον αποχαιρετά. Πόσα χάπια μπορούν άραγε να χωρέσουν στο στόμα μου? Όταν δεν θα με πια εκεί ποίος θα με θυμηθεί και ποιος θα πετάξει λίγο χώμα πάνω μου?

Νιώθω ένα άχρηστο κατασκεύασμα ανάμεσα στα υπόλοιπα, και αν και εσύ το αισθάνεσαι τότε δεν είμαι πια μόνη, ξέρω πως και κάποιου άλλου έχει συνθλιβεί η αξιοπρέπεια και δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα προϊόν προς μεταχείριση.
Τι απέγιναν εκείνες οι σκέψεις για το μέλλον? Τώρα πια είναι μια ανάμνηση καθώς στέκομαι τρομαγμένη σε αυτό που έχω γίνει.

Ήταν σαν να με χτύπησε δυνατά κάποιος με μια βέργα στον κώλο, στην αρχή λες πως σ αρέσει μα μετά όταν γυρίσεις να δεις βλέπεις τα σημάδια που δεν θες να θυμάσαι.
Σαν δηλητήριο που δεν λέει να φύγει από μέσα μου. Πόσο πολύ θα θελα να περπατάω τώρα στην Πατησίων κάτω από τον ήλιο και σε μια γωνία να είσαι εσύ να με περιμένεις όπως τότε.