Θυμάμαι που καθόμουν με εκείνη την όμορφη κυρία με τα θλιμμένα μάτια στο τραπέζι και καπνίζαμε. Δεν μιλούσε και πολύ, κοιτούσε δεξιά και αριστερά και μετά χανόταν, γύριζε και κοίταζε και σκεφτόταν. Θυμάμαι πως μου είπε να τον προσέχω, εκείνο τον γιο που τα είχε λίγο θολά μέσα στο κεφάλι του, και το έκανα, προσπάθησα. Τον αγάπησα όσο μπορούσα, του έδωσα ότι μπορούσα.
Έμαθα να συγχωρώ και να πιστεύω στα ψέματα, μα δεν πειράζει αν σε έκανε να αισθανόσουν καλύτερα, χαλάλι.
Νομίζω πως μου είπε ότι είχε διαφορετική συμπεριφορά μαζί μου, δεν είμαι και σίγουρη.
Εκείνη λοιπόν η κυρία σε αγάπησε με όλο της το είναι και ας ήταν πιο σκληρή και δύστροπη μαζί σου, ήταν απλά απελπισμένη στο να βρει τρόπο να σε σώσει από τον εαυτό σου. Νομίζω το κατάφερε παρ' όλα αυτά, εσύ είσαι καθαρός και εκείνη ηρέμησε την ψυχή της.