Ο οικοδεσπότης

σκοτεινά θαρρώ πως είναι εδώ μέσα
παλμικές κινήσεις στους κατάλληλους ρυθμούς
τοίχοι με ταπετσαρία μεμβράνης
σαρκαστικός ο οικοδεσπότης ντυμένος στα κόκκινα
λεπτοκαμωμένες μελωδίες του θειου λήθαργου
χρυσές κάπες που διαλύονται σε σκόνη
αργοσβήνουν σε κάθε κλαδί
κάπως κουρασμένα τα χεριά μου ελεούν ένα μαχαίρι
όλη η ομορφιά χάνεται
φρίκη και αργό πόνο
χωρίς διαφύγει
παραφροσύνη
λιγοστεύουν και αυτές οι οπτασίες που μου χάριζαν διασκέδαση
σκάλιζαν τόσο ήρεμα τον εγκέφαλο μου
μη θέλοντας να τον βλάψουν
απλά να τον ξεπαστρέψουν
ο οικοδεσπότης είναι τόσο γαλήνιος και κόκκινος
το μαχαίρι μου σκαρφίζεται το πιο γλυκό ψέμα
θέλει να μου προσφέρει ευγενικά νερό
ανυψώνομαι
η πανέμορφη μου χαίτη πιάνετε σαν νήμα
μαυρίζει και χλομιάζει
βλέπω τα σύννεφα
βλέπω και τον ουρανό
ξαπλώνω σε ένα απέραντο κόκκινο λιβάδι.