Εαυτή

Τι πιο αρκετό από ένα αμετάλλακτο άσπλαχνο έρωτα ,μισό μετρό από την δημιουργία μιας πραγματικής τέχνης.
Ξάπλωσε έχοντας εκείνο το πουα μαύρο φουστάνι επάνω της.Η απλότητα και η τεχνική της ψευδαίσθησης ήταν πως αργότερα δεν φαινόταν κάτι έντονο εκτός από την όμορφη σχηματισμένη ρογα. Ένιωσα πως δεν αντιδρούσα με τον κατάλληλο τρόπο`τοσο ανυπεράσπιστη μπροστά στης προσδοκίες και ερωτικές επιθυμίες μου, μα η επαφή της δεν έμοιαζε να ‘ναι όμοια με καμία.Έφτανε σιγά σιγά στα χείλια μου προσπαθούσε εκείνη την στιγμή να εκσφενδονίσει τον χρόνο στις διαστάσεις και τα όρια να μην υπάρχει στην ουσία η ‘’στιγμή’’ αλλά η αιωνιότητα. Τραβούσα την μπλούζα μου προφανώς από αμηχανία μα καλύτερα να την βγάλω σκέφτηκα και έμεινα μισόγυμνη ,εκεί που άρχισα να αισθάνομαι την άνοιξη του χειμώνα η M με άφησε να στοχάζομαι πως υπήρχε ένας παράγοντας που λεγόταν έρωτας δεν κοιτάζει στο να κάνει διακρίσεις μα κοκορεύεται στο πως θα πονέσεις όμορφα και άδοξα .Αισθανόμουν τον ιδρώτα της σε κάθε κύτταρο του χεριού μου, αισθανόμουν εαυτή σε κάθε αρτηρία του λαιμού μου σε κάθε ύψος και πλάτος της επιθυμίας μου...